सुबोध पारगवकर - खूप वेळ मी एकटक पाहत होत...

खूप वेळ
मी एकटक पाहत होतो
एक फाटका माणूस
भिंतीच्या दगडाशी
तावातावनं बोलत होता...
मी ते ‘ संभाषण ’
कान देऊन ऐकत राहिलो

मला प्रश्न पडला,
त्याचं त्या दगडाशी
काही नातं असेल का ?

मी त्या माणसाचाच
विचार करत राहिलो
त्याचं ते संभाषण
ते हातवारे सुरूच होते...

त्या दगडातून
काही प्रतिशब्द येत होते का ?
कदाचित येतही असावेत !
आणि ते फक्त तोच ऐकू शकत असावा...

माझ्याकडं पाहत आणि हसत
तो पुन्हा
त्याच्या त्या ‘ शून्य संभाषणा’त मग्न झाला

आणि इकडं
त्याच्याविषयीच्या विचारांनी
माझ्या मनाचा होत गेला दगड...
शून्यवत् !