बालक्रीडा - अभंग १७६ ते १८०

१७६.
पडियेली जेव्हां यशोदेसी भ्रांती । ऐकें परीक्षिती प्रेम तिचें ॥१॥
खोडी नको करूं ह्मणे दटाविलें । ह्मणोनि रुसलें तान्हें माझें ॥२॥
नंदासी ह्मणत पाहूं कोठें कृष्णा । दाटलासे पान्हा स्तनीं माझ्या ॥३॥
उद्धव चित्तांत करीतसे खेद । यशोदे सावध होई माते ॥४॥
निर्दय पापीण बांधीं मी उखळासी । म्हणोनि रुसलासी देवराया ॥५॥
माती खातां वेळे तुज मी मारिलें । म्हणोनि टाकिलें मजलागीं ॥६॥
नामा ह्मणे त्यांचें करीं समाधान । सांगे ब्रह्मज्ञान दोघांजणा ॥७॥

१७७.
प्रात:काळीं उद्धव स्रानासी चालिला । मिळालासे मेळा गोपिकांचा ॥१॥
परस्परें ह्मणती कोण आतां आला । न्यावया नंदाला पाठविलें ॥२॥
सकळांच्या प्राणा घेऊनियां येईं । ह्मणोनियां पाहीं धाडी यासी ॥३॥
भ्रमरासी स्रिया कुशब्दें ताडिती । आव-डीनें बोलती नाना शब्द ॥४॥
धावून उद्धवाचे धरीती चरण । आमुचें स्मरण करितसे ॥५॥
स्वरूपहीन आम्ही सुंदर कंसदासी । ह्मणोनि तुजसी पुसतसों ॥६॥
आह्मांसाठीं तेथें जाऊनियां ह्मणे । एकदां चरण दावी सर्वां ॥७॥
गेल्या गोपिका त्यांची राख झाली । वाजवी मुरली तया जागा ॥८॥
नामा ह्मणे त्यांसीं सांगे ब्रह्मज्ञान । श्रीकृष्ण कृपेनें स्थिरावल्या ॥९॥

१७८.
समस्तांचें त्यानें केलें समाधान । सारिलें भोजन सक-ळिकीं ॥१॥
यशोदा आणि नंद देती अलंकार । कृपा दीनावर असों द्यावी ॥२॥
गोपाळ गौळणी पुसती उद्धव । मिळोनियां सर्व बोळ-विती ॥३॥
पक्षी श्वापदांसी सांगत उद्धव । असों द्यावा भाव कृष्णापायीं ॥४॥
आला मथुरेसी सांगे वर्तमान । नामा ह्मणे धन्य श्रोते वक्ते ॥५॥

१७९.
अक्रुराच्या घरा आले रामकृष्ण । संतोषलें मन फार त्याचें ॥१॥
घालेनि आसन प्रक्षाळी चरण । ह्मणे धन्य दीन आजीचा हा ॥२॥
जोडिनियां हात घाली नमस्कार । जाहला उद्धार पूर्वजांचा ॥३॥
हस्तनापुरासि अक्रूरा त्वां जावें । सांगितलें देवे नामा ह्मणे ॥४॥

१८०.
अवश्य म्हणोनि चालिला अक्रूर । पाहियेलें पूर कौर-वांचें ॥१॥
धृतराष्ट्रा सांगे विवेकाच्या गोष्टी । फार तुझ्या पोटीं दुष्टबुद्धी ॥२॥
बंधूचिया पुत्रा धरितोसी दूर । होसी लोमापर पुत्रांवरी ॥३॥
करितोसी द्वेष पंडूच्या पुत्रांचा । होशील नरकाचा अधिकारी ॥४॥
स्वर्गींचे पूर्वज हांसतील तुज । धरावा उमज ग्रेथोनियां ॥५॥
सांगोनियां ऐसें येथूनि उठला । कुंतीसी भेटला नामा म्हणे ॥६॥