बालक्रीडा - अभंग ३१ ते ३५

३१.
पूर्णब्रह्म मानी कंसाच्या भयासी । वाटेल मानसीं कोणाचिया ॥१॥
इच्छामात्रें करी सृष्टीचा प्रलय । त्यासी असे भय भवणाचें ॥२॥
नंदाचें सुकृत झालें अगणीत । म्हणोनी भगवंत आला तेथें ॥३॥
सर्वां होय सुख तरतील लोक । नामा म्हणे शुक सांगतसे ॥४॥

३२.
तांतडीनें जाती । कंसा सेवक सांगती ॥१॥
उपजला वैरी । त्यासी तूं रे त्वरें मारी ॥२॥
त्वरें धांव घाली । पाहे कन्या उप­-जली ॥३॥
ज्याचा धोका तूज । नव्हे कन्या द्यावी मज ॥४॥
मारायाशीं खड्‍ग घाली । हातिंची सुटूनियां गेली ॥५॥
तुजलागीं वधी । उपजला मज आधीं ॥६॥
सांगे ब्रह्मज्ञान । देवकीचें समा-धान ॥७॥
नामा ह्मणे तयेवेळीं ॥ त्यांचीं बंधनें काढिलीं ॥८॥

३३.
बोलावूनी अवघींयातें । कंस पाहे विचारातें ॥१॥
कोणीएक रे बोलती । आह्मां ठावी देववस्ती ॥२॥
जेथें पुराण कीर्तन गाईब्राह्मण करिती यज्ञ ॥३॥
तेथें असे नारायण । वधूं तयासी जाऊन ॥४॥
वैरी सहजची मरेल । ऐसे बोलताती बोल ॥५॥
कंसा मानवलें जाण । करा मजसाठीं यत्न ॥६॥
नामयाच्या छंदें । नंद करितो आनंद ॥७॥


३४.
शुक म्हणे राया ऐक परीक्षिती । श्रवण करितां तृप्ति नाहीं तुज ॥१॥
माया जातां मथुरे सावध निद्रिस्थ । देखिला भग-चंत्त यशोदेनें ॥२॥
अनंत ब्रह्मांडे उदरीं न कळे कोणाला । वाज-विती थाळा जन्मकाळीं ॥३॥
यज्ञमोक्ता कृष्ण त्यासी देता बोळा । ध्यानीं ध्याय भोळा सदाशिव ॥४॥
गौळणी वाहाती नंदालागीं तेव्हां । पुत्रमुख पाहा नामा ह्मणे ॥५॥

३५.
विश्वाचा जो बाप हातीं ज्याच्या सूत्र । ह्मणवितो पुत्र नंदजीचा ॥१॥
तीर्थें ज्याच्या चरणीं करीतातीं न्हाणीं । य-शोदा जननी म्हणताती ॥२॥
वेडावला शेष शिणले वेद चारी । निजे मांडीवरी यशोदेच्या ॥३॥
शरणागता देत क्षीरसिंधु जाण । चोखी-तसे स्तन आवडीनें ॥४॥
त्रैलोक्याचा राजा वर्णूं काय रंक । ऐकावें जातक नामा ह्मणे ॥५॥