वैराग्य

१३२३
( राग-छायानट; ताल-धुमाळी )
गोडी लागली रामीं । न गुंतत कामीं हो ॥ध्रु०॥
कनकमंदिरें सांडुनि सुंदरें विजन सेवियेलें । त्यजुनि सुंदरी वसविली दरी चरण भावियेले ॥१॥
शुक सनकादिक नारद तुंबर आर्षभादि मुनिराज । दास उदासिन होउनि विचरति सांडुनि राजसमाज ॥२॥

१३२४
( राग-श्रीराग; ताल-धुमाळी )
नाना फराळ जाण व्यर्थ भोजनेंवीण तैसें गोसावीपण विवेकेंवीण ॥१॥
नाना निर्मळपण शोमेना स्नानेंविण । तैसें गोसावीपण वैराग्येंवीण ॥२॥
दास म्हणे भूषण नसतां दूषन । तैसें गोसावीपन । भगवंतेंविण ॥३॥
 
१३२५
( चाल-हे दयाळुवा० )
देह दंडिसी मुंड मुंडिसी । भंड दाविसी नग्र उघडा ॥१॥
भस्म लेपन तृण आसन । माळ भूषण सोंग रे मुढा ॥२॥
अन्नत्याग रे हट्टयोग रे । फट्ट काय रे हिंडसी वनीं ॥३॥
एके सांगातो रामदास तो । ज्ञानयोग तो साघितां भले ॥४॥

१३२६
( राग-कामोद; ताल धुमाळी; चाल-लावुनियां लो० )
संसारीं शिणसी थोर । कोणासी उपकार । राहिला ईश्वर । तेणें गुणें रे ॥ध्रु०॥
संसारीं शिणोनि काय । सज्जना शरण जाय । पावसी उपाय । राम सोय रे ॥१॥
सांडुनि आपुलें हित । धरिले गणगोत । गेलें हें जीवित । हातोहातीं रे ॥२॥
म्हणे रामीरामदास । आतां होईं उदास । घरीं रामकास । सावकाश रे ॥३॥

१३२७
( राग-बोगेश्री; ताल-घुमाळी. )
मूर्खाची संगती कामा नये रे । उपायाचा होतसे अपाय रे ॥ध्रु०॥
विकारी ते भिकारी बराडी रे । त्यांचे संगतीची जनीं कोण गोडी रे ॥१॥
वैराग्याची वृत्ति ते उदास रे । तेथें न दिसती आशापाश रे ॥२॥
वासना ओढाळ आवरावी रे । विषयबुद्धि ते सावरावी रे ॥३॥
बोलणें चालणें उदासीन रे । अनुतापें सकळांसी मान्य रे ॥४॥
रामदास म्हणे सांगों काय रे । मूढासी तों आवडे अन्याय रे ॥५॥