३७४
मृत्युलोका माझारी गा एक सदगुरु साचार ।
त्याचेनि दर्शनें तुटला हा संसार ।
पांगुळा हस्तपाद देतो कृपाळु उदार ।
यालागीं नांव त्याचें वेदा
न कळे पार ॥१॥
धर्माचें वस्ति घर ठाकियलें वा आम्हीं ।
दान मागों ब्रह्म साचें नेघो द्वैत या उर्मी ॥२॥
विश्रांति विजन आम्हां एक सदगुरु दाता ।
सेवितां चरण त्याचे फ़िटली इंद्रियांची व्यथा ।
निमाली कल्पना आशा इळा परिसीं झगटतां ।
कैवल्य देह जालें उपरति देह अवस्था ॥३॥
मन हें निमग्न जालें चरणस्पर्शे तत्त्वतां ।
ब्रह्माहंस्फ़ूर्ति आधीं भावो उमटला उलथा ।
पांगुळलें गुह्य ज्ञान ब्रह्मरुपें तेथें कथा ।
अंध मग दृढ जालों निमाल्या विषयाच्या वार्ता ॥४॥
ऋध्दिसिध्दि दास्य आपेंआप वोंळलीं ।
दान मान मंद बुध्दि ब्रह्मरुपीं लीन झाली ।
वोळली कामधेनु पंगु तनु वाळली ।
पांगुळा जिवन मार्गु सतरावी हे वोळली ॥५॥
पांगुळा मी कल्पनेचा पंगु जालों पैं मनें ।
वृत्ति हे हारपली एका सदगुरु रुप ध्यानें ।
निवृत्तीसी कृपा आली शरण गेलों ध्येयध्यानें ॥६॥