(गीति)
देव पराजित झाले, त्रिजगीं प्रसरे अधर्म बहुसाळ ।
यज्ञादि बंद पडले, यास्तव करिती विचार सुर सकळ ॥१॥
त्रिपुराचा नाश कसा, व्हावा ऐसा विचार जंव होई ।
तंव ते नारद आले, शंभूनें पूजिलें तयें ठाईं ॥२॥
शिव नारदास कथिती, युद्धाचें वृत्त हें घडे जें कीं ।
ऐकुन वृत्त वदे मग, ऐकति ते सुरवरादि शंकर कीं ॥३॥
युद्धापूर्वी पूजन, केलें नाहीं गणेश देवाचें ।
यास्तव तुम्हां जय तो, कैसा लाभे दिसे मला साचें ॥४॥
यास्तव गजाननाची, करणें आहे उपासना आधी ।
होई प्रसन्न मग तो, इच्छित तें देतसे हरी आधीं ॥५॥
त्रिपुरें गणेशपूजन केलें म्हणुनी तयास सामर्थ्य ।
आलें आहे सांबा, लाभे त्याला जयादि हा अर्थ ॥६॥
नारद भाषण शिव तें, मान्य करी मानवें तया खचित ।
युद्धासाठीं जाणें, भाग पडे म्हणुनि जातसे त्वरित ॥७॥
संकटसमयीं जपण्या, एकाक्षरि नी षडक्षरी मंत्र ।
दिधलें गजाननांनीं, स्मरण नसे समर-कार्यीं हें मात्र ॥८॥
ऐसें सांगुन शंभू, गेले त्या दंडकावनामाजी ।
एकान्त स्थल पाहुन, तपसा करिती मनोरथां काजी ॥९॥
(इंद्रवज्रा)
पद्मासनीं बैसति ते तपास ।
नासापुटीं प्राण धरीत खास ।
शांती असें साधन इंद्रियांस ।
निश्चिंत हें मानस कीं तपास ॥१०॥
वर्षें दहा तें तप साधनानें ।
निर्माण झाला नर एक त्यानें ।
वक्त्रें तया पांच दहा करांनीं ।
शीर्षी असे चंद्र विराज-मानीं ॥११॥
कंठीं असे रुंडयुताच माळा ।
साजे अही भूषण शंभु भोळा ॥
सूर्यापरी तेज अशीं बहूत ।
चिन्हें तया शोभत वस्तुजात ॥१२॥
(शार्दूलविक्रीडित)
ऐसा दिव्य-पुरुष त्यास वदतो माझे रुपा जाण तें ।
ब्रह्मादी मुनि जाणण्यास नसती ज्ञाते तसे त्यास ते ।
माझा थांग नसेच वेद मथितां लागे कधीं शंकरा ।
घेतो वेष बहू समस्त जगतां संरक्षिता संकरा ॥१३॥
(पृथ्वी)
कृतार्थ करण्यास मी उदित जाहलों शंकरा ।
तुला उचितशा वरा मजसि मागणें शंकरा ।
गणेशवचनास तो मुदित ऐकुनी शंकर ।
स्वरुप अवलोकुनी नयन सर्वही तुष्कर ॥१४॥