(ओवी)
भृगू सांगती सोमकांता । विधात्यासी ज्ञान तत्त्वता ।
प्राप्त होतां गर्वसरिता । असंभाव्य उचंबळी ॥१॥
जगोत्पत्ति करुं जात । तों बहू विघ्नें मूर्तिमंत ।
देखोन तेव्हां भयभीत । झाला विधी तेधवां ॥२॥
(गीति)
अद्भुत रुपें धरुनी विघ्नें देती असह्य तापातें ।
अभिमानरहित होतां जीवित हें क्षणिक वाटलें त्यातें ॥३॥
तेणेंकरुन त्यासी मूर्च्छा आली तशांत त्या समयीं ।
सावध होउन तेव्हां अनन्यभावें प्रभूस नत होयी ॥४॥
तन-मन अर्पुन विधि हा स्तवन करी त्या प्रभूस सद्भावें ।
ऐकुन गणेश देवें, स्व-वचें वदला तपास लागावें ॥५॥
ऐसी विहायवाणी परिसुनि विघ्नें लयास तीं गेलीं ।
विघ्नांपासून सुटला तदुपरी चित्तांत शांतता आली ॥६॥
ब्रह्मा म्हणे गणेशा, मजसी सांगें तपस्य-मंत्रास ।
एकान्तवास व्हावा, मागतसें हें सु-लीनसा दास ॥७॥
उदकामाजी बैसुन व्याकुळसा बोलतो गणेशास ।
इतुकें देईं मजला, कार्यास्तव मी करीं तपस्येस ॥८॥
(शार्दूलविक्रीडित)
रत्नीं युक्त असा मुकूट सिरसा कंठीं तशी मालिका ।
रत्नीं युक्त अशीं भुजांत कटकें बोटांत त्या मुद्रिका ॥
कंठीं धार्मिक-सूत्र हें कटि-तटीं वेष्टीत नाग्दोरक ।
भालीं चंद्र शरीर लाल वसनें भालीं तसा तीलक ॥९॥
श्रद्धेनें स्मरलें स्वरुप अवघें आकाशवाणी पुन्हां ।
पाहे तो वट-वृक्ष तूं श्रवतसें शंकीत ब्रह्मा पुन्हां ॥
सांगे तो भृगु भूप हो विधि-कथा ऐके अती आदरें ।
भक्तीनें कवनें करुन चरणीं तीं अर्पिलीं सादरें ॥१०॥