(इंद्रवज्रा)
रुक्मांगदा नारद सांगतात । देठांत बैसे सुरभूप गुप्त ।
ऐसें मला हें समजे नृपा तें । जाऊन सांगें सकलां सुरांतें ॥१॥
ऐकून वार्ता करिती बिचारा । ते पातले गौतम त्या अगारा ।
वंदोन त्यांना म्हणतात देव । सामर्थ्य वर्णूं शकती न देव ॥२॥
मोठेपणा काय हिमालयाचा । मेघांतुनी ज्या पडल्या जलाचा ।
भूमीवरीच्या सिकताकणांचा । वर्णावया त्या शकती न वाचा ॥३॥
किंवा हरीच्या गुणवर्णनासी । सामर्थ्य नाहीं रसनेंद्रियासी ।
तैसेंच आहे अपुलें चरित्र । ऋषींस सामर्थ्य असे अपार ॥४॥
प्रभातकालीं कण पेरितात । माध्यान्हकालीं कण काढितात ।
समुद्र सारे मुनीं आचमीले । निर्मीत इंद्रा मुनि वालखिल्यें ॥५॥
(गीति)
अपुलें दर्शन किंवा, भाषण करितें समस्त पाप धुणी ।
इंद्रासाठीं आलों, पुरवा इच्छा म्हणोन येथ झणीं ॥६॥
ऐकुन गौतममुनि त्या, वदती देवांस काय तें परिसा ।
परिसा चरित्र आतां, सुर-भूपति हीन खापरापरिसा ॥७॥
कपटी दुर्जन शठही, अविचारी हा करी महादोष ।
तपसा गजाननाची, करितां तो होतसेच निर्दोष ॥८॥
प्राप्ती गजाननाची, व्हावी म्हणुनी तुम्हांस मंत्र कथी ।
उपदेशावा तुम्हीं, जप करितां उद्धरेल याच पथीं ॥९॥
शाप नसे मम खोटा, कालत्रयिंही कधीं न होणार ।
भग्नें जाउन तेथें अक्षांनीं देह पूर्ण होणार ॥१०॥
नंतर इंद्राला तें, नाम असें ठेविती सहस्त्राक्षू ।
ऐकुन मुदीत सुर हे, वंदिति गौतममुनीस सह-चक्षू ॥११॥
देवांमध्यें चपटीं, वाटोळीं धवल तीस द्वय अंगीं ।
भोकें प्रचूर असती, शीलेला नाम देति चक्रांगी ॥१२॥
देवांमध्यें ठेविति, देव पुरंधर म्हणोन पूजन तें ।
करिती पूजन त्याचें, गंधाविण तंडुलेंच अर्पुन तें ॥१३॥
बारा तेरा गीती, अर्वाचिन त्या जनांस समजाया ।
केल्या मयूरसुतें, ग्रंथीं नाहीं कथेंत सांगाया ॥१४॥