(भुजंगप्रयात्)
विधी व्यास संवाद ऐके पुढें तो ।
करी जातकर्मादि जो जो विधी तो ॥
निमंत्री बहू विप्र ज्योतीष शास्त्री ।
पुसूनी तयां तोषवी रत्न वस्त्रीं ॥१॥
सुताचें नृपें ठेविलें नाम दक्ष ।
तया देतसे औषधें भीम दक्ष ॥
तयालागिं त्यानें बहू मंत्र-तंत्र ।
करुनी करी यत्न ते सांग यंत्र ॥२॥
करी मित्र-वर्षे तपासीहि भीम ।
नसे गूण सूताहि ताता अराम ॥
बहु दुःखि झाला तसा क्रोध आला ।
सतीला वदूनी उपाहास केला ॥३॥
सुताचें नि तूझें नको दर्शनासी ।
वदोनी तयां धाडिलें कीं वनासी ॥
सवें ती सती घेतसे पुत्र दक्ष ।
तिसी तस्करीं ठेविलें पूर्ण लक्ष ॥४॥
हिरोनी सतीला पळाले समग्र ।
कशी दैवलीला नृपा हीच उग्र ॥
फिरे ग्राम-ग्रामीं क्षुधार्थी सती ती ।
करी याचना ती गृहांची गती ती ॥५॥
तया बालकाला सती देउळांत ।
तिथें ठेवुनी याचनेसाठिं जात ॥
तिथें एक आला मुनी देवभक्त ।
तया अंग वातें सतीपुत्र मुक्त ॥६॥
सती याचनेहून ती येत तीतें ।
दिसे पुत्रकाया क्षतांहीन ती तें ॥
तिसी बालकाची दिसे अंगकांती ।
दिसे गोमटी ती जणूं रत्न-दीप्ती ॥७॥
(पृथ्वी)
सुतास बघतां सती बहुत हर्षली भूपतें ।
न मंत्र-तपसा तशी बहुत औषधें होत तें ॥
असें सहज कार्य हें घडून चोज हे वाटले ।
असें नवल देखुनी सकल लोकही तोषले ॥८॥
म्हणून उभयांस ते वसन पात्रही भोजना ।
मुदीत करिती जुनीं नविन देउनी या मनां ॥
असा क्रमहि चालिला बहुत काळ अत्यादरें ।
गणेश-यजना करी विनत बाळ हा सादरें ॥९॥
(गीति)
दक्षें तप हें केलें, अंगुष्ठीं ठाकला जपे मंत्र ।
निष्ठापूर्वक मानस, करुनि जपे तो दिशाक्षरी मंत्र ॥१०॥
दक्षाचें तप पाहे, तोषित झाला गजानन प्रभु तो ।
दक्षापुढेंच ठेला, दोघांनीं पाहिला वर प्रभु तो ॥११॥
मणिमय किरीट शिरसा, शिव-सानेत्री मुखीं जसा करिसा ।
हरिसाभुजीच तैसा, पीतांबर-धारि दीप्तिनें रविसा ॥१२॥
पुढती गणेश देवें, विप्राचें घेतलें असे रुप ।
मागा द्वयास वदला, देतों वर मी तुम्हांस अनुरुप ॥१३॥
पाणी-द्वयास जोडुन, सार्थक केलें मदीय जन्माचें ।
विप्रोत्तमास ऐसें, दक्ष वदे भाव-पूर्णशा वाचें ॥१४॥
रुपें धारण केलीं, उद्धारासी त्वदीय तीं दोन ।
ऐसीं अनंत रुपें, घेतां ग्रंथांत वानिती कथन ॥१५॥
मानस-विकार साही, नियमन करिसी असेंहि ग्रंथांत ।
ऐशा स्तवास परसुनि, कर्ण-मनोहर तयांस वदतात ॥१६॥
(इंद्रवज्रा)
दक्षा तुला मी वर देत नाहीं ।
भक्तास माझ्या बहु राग येई ॥
कांती दिली जो तनु-वातभक्त ।
वरास देऊन करील मुक्त ॥१७॥
त्याचें असे मुद्गल नाम सांगे ।
पावे प्रभू गुप्त तशाच आंगें ॥
दक्षास दुःखें अति खेद झाला ।
धावा करी तो शरणार्थ त्याला ॥१८॥