क्षान्तिपारमिता

अभूच्छभनयो नाम मुनिः केदारकन्दरे ।
चौरास्तदाश्रमोपान्ते नालभन्त हृतं धनम् ॥५२५॥
दाम्भिकोऽयं वृथा मौनी चौराणामपि चौर्यकृत् ।
क्तुवेति चक्रुस्ते कोपात्तं हीनचरणेक्षणम् ॥५२६॥
दस्युभिर्निगृहीतं तं नृपतिः शेखरद्युतिः ।
शिष्यः प्राप्तः प्रणामाय ददर्श पतितं क्षितौ ॥५२७॥
चारचक्षुस्ततश्चौरांस्तानानाय्य स भूपतिः ।
दिदेश तद्वधं क्रुद्धस्तथामन्यत नो मुनिः ॥५२८॥
यतात्मना ते च तेन रक्षिता राजशासनात् ।
चौरा ययुः स च प्रप मुनिः सिद्धिमनुत्तमाम् ॥५२९॥
पुण्यतीर्थमनायासं क्रतुरद्रव्यडम्बरः ।
अशोषणं शरीरस्य क्षमा नाम परं तमः ॥५३०॥
क्षेत्रं त एव पुण्यस्य भाजनं यशसां च ते ।
प्ररूढा हृदये येषां क्षान्तिवल्ली महाफला ॥५३१॥
इति क्षान्तिपारमिता ॥१३॥