अध्याय ९० वा - श्लोक १०१ ते १०५

क्षेत्राणां चैव सर्वेषां यथा काशी ह्यनुत्तमा । तथा पुराणव्रातानां श्रीमद्भागवतं द्विजाः ॥१०१॥

आणि सर्वक्षेत्रांमाजि काशी । अनुत्तमा केवळ जैसी । जीहून अन्योत्तम नसे ऐसी । क्षेत्रा शीर्षीं मंडन पैं ॥९८५॥
तेंवि पुराणज्योतिषीं सकळीं । श्रीमद्भागवत अंशुमाळी । उत्तमोत्तम कैवल्यशाळी । पुण्यबहळीं विराजित ॥८६॥
ऐसें श्रीमद्भागवताचें । महिम्न ब्राह्मणां कथून साचें । यावरी तात्पर्य सर्वार्थाचें । मुकुलित वाचे सूत कथी ॥८७॥

श्रीमद्भागवतं पुराणममलं यद्वैष्णवानां प्रियं यस्मिन्पारमहंस्यमेकममलं ज्ञानं परं गीयते ।
तत्र ज्ञानविरागभक्तिसहितं नैष्कर्म्यमाविष्कृतं तच्छृण्वन्विपठन्विचारणपरो भक्त्या विमुच्येन्नरः ॥१०२॥

जें श्रीमद्भागवतपुराण । अमळ वैष्णवां प्रिय संपूर्ण । जेथ अर्थवादादिलक्षण । नसे निपटून साद्यंत ॥८८॥
परमहंसी जे एक पाविजे । निर्मळज्ञानवस्तु उमजे । तें उत्कृष्ट यामाजि सहजें । कथिजतें भोजें बोधमय ॥८९॥
आणि जेथ सर्वकर्मोपरम । तें नैष्कर्म्यसंकल्पावगम । भक्तिज्ञानविरागेंसीं सम । अवघें सुगम विस्तारिलें ॥९९०॥
तें निजभक्तीनें निरंतर । ऐकत पढत असतां नर । विवेकें होय विचारणपर । तो मुक्त सत्वर होत असे ॥९१॥
हें रहस्य येथींचें मुख्य । सुश्रोतयां कथूनि प्रख्य । आतां निश्चय आपुला सम्यक । वदे निष्टंक आनंदें ॥९२॥

कस्मै येन विभासितो यमतुलो ज्ञानप्रदीपः पुरा तद्रूषेण च नारदाय मनुये कृष्णाय तद्रूपिणा ।
योगीन्द्राय तदात्मनाऽथ भगवद्राताय कारुन्यतस्तच्छुद्धं विमलं विशोकममृतं सत्यं परं धीमहि ॥१०३॥

पूर्वीं ब्रह्मयाकारणें । ज्याचे न ये च अन्य तुलने । तो हा ज्ञानप्रदीप सकरुणें । कथिला जेणें अनुपम ॥९३॥
मग तोचि नारदमुनीकारणें । ब्रह्मरूपें कथिला वचनें । त्यावरी नारदरूपें कृपेनें । व्यासाकारणें प्रकाशिला ॥९४॥
व्यासरूपें शुकयोगिया । मग शुकरूपें नृपा तया । भगवद्गाता कारणें प्राया । अतिकारुण्यास्तव कथिला ॥९९५॥
जेंवि कृशानें अधिष्ठिली वर्ति । तेचि प्रदीप्त होतसे ज्योति । मग तत्तदूपें अनेकांप्रति । प्रकाशी स्वस्थिति अन्वयें ॥९६॥
तेंवि परंपरागत एवंरूप । श्रीभागवतात्मक ज्ञानप्रदीप । प्रकाशिला तो शुद्ध निर्लेप । परमसकृप चिन्मात्र ॥९७॥
शोकातीत विमळ शान्त । जरामरनरहित अमृत । नारायणाख्य तत्व सत्य । निजहृदयांत मी ध्यातों ॥९८॥
ऐसें बोलूनि सूत तेव्हां । प्रेमोत्कर्षें धरूनि भावा । नमन करी देवाधिदेवा । बोधोपकारा आठवूनी ॥९९॥
कीं ग्रंथ संपतां मंगळाचरण । अवश्य करावें सुवक्तेन । तेंचि मंगळप्रद गुरुदेवनमन । करी सुज्ञ सद्भावें ॥१०००॥

नमस्तस्मै भगवते वासुदेवाय साक्षिणे । य इदं कृपया कस्म व्याचचक्षे मुमुक्षवे ॥१०४॥

षड्गुणैश्वर्यसंपन्न । सर्वसाक्षी नारायण । अखिलभूतनिवासी पूर्ण । रमारमण वासुदेव ॥१॥
नमन त्या भगवंताकारणें । जो ब्रह्मयाकारणें कृपेनें । श्रीभागवत उदारपणें । जाला स्वगुणें उपदेशिता ॥२॥
कीं तो ब्रह्मा परमविरक्त । मुमुक्षु शुद्ध अधिकारवंत । शान्त दान्त पवित्र भक्त । यास्तव निवान्त प्रबोधिला ॥३॥
ऐसें नमूनि नारायण । आतां आपुला सद्गुरुराणा । जो निरसिता संसारविगुणा । निजकल्याणा अभिवंदी ॥४॥

योगीन्द्राय नमस्तस्मै शुकाय ब्रह्मरूपिणे । संसारसर्पदष्टं यो विष्णुरातमजीवयत् ॥१०५॥

समस्त योगियां माजी श्रेष्ठ । शुकयोगीन्द्र सद्गुरु इष्ट । ब्रह्मरूप स्वयें प्रकट । करुणाविष्ट निज शरणा ॥१००५॥
तया कारणें साष्टाङ्गनमन । जो प्रणतजनांचें निजजीवन । सौभद्रनंदनातें पूर्ण । जाला आपण जीवविता ॥६॥
अज्ञानकाळीं संसारोरगें । डंखिला सबळ अविद्यावेगें । तया निजबोधामृतामोघें । जीवविलें आंगें ब्रह्मत्वें ॥७॥
एवं नमूनि शुकयोगीन्द्रा । निजदेशिका बोधसमुद्रा । यावरी स्वाभीष्ट मागे गुरुवरा । ते सूतगिरा अवधारा ॥८॥
जया निजगुरुपदीं आवडी । तद्दास्याची जीवीं गोडी । वांछिती परमार्थाची जोडी । कैवल्यहोडी उपेक्षूनी ॥९॥
तिहीं हेंचि मागिजे गुरुदेवा । उपेक्षूनि इहपरविभवा । मजहि हाचि असे हेवा । सूत ज्या दैवा संप्रार्थी ॥१०१०॥