अथ देव्यपराधक्षमापनस्तोत्रम्

नमोस्तु ते देवि जगन्निवासे । सच्चिद्विलासे सुमनोज्ञहासे ।
या सेवकाची परिसे विनंति । धरोनि कारुण्यलवासि चित्तीं ॥१॥
ब्रम्हांड हे निर्मिसी तूं महेशी । चित्शक्ति तूं हेतु न केवि होशी ।
उत्पत्तिरक्षाप्रलयादिहेतु । ती तूं करी हा मम पूर्ण हेतु ॥२॥
उपासना नित्य तुझी घडावी । त्वत्पादभक्ति हृदयीं जडावी ।
मुखीं तुझें नाम वसो सदैव । जे शीघ्र वारी भजतां कुदैव ॥३॥
मी पापि आहें जरि कां कुबुद्धि । तरी मला देउनी तूं सुबुद्धि ।
बुद्धिप्रकाशें मज तारि ईशे । धीशे शिरीं हस्त धरीं त्र्यधीशे ॥४॥
पापत्रया तूं निववी भवानि । तापत्रया तूं शमवी मृडानि ।
शर्वाणि शर्वार्ति हरी सदैव । रुद्राणि माझें शमवी कुदैव ॥५॥
रुद्राणि हृद्रोग हरी अशेष । शर्वानि आपत्ति हरी अशेष ।
दारिद्र्यदु:खौघ भया निवारी । अरिष्ट वारोनि अमित्र मारी ॥६॥
वारी उमे दुर्व्यसना सनातनि । तारी भवाब्धीतुनी तूं चिरंतनी ।
कुसंगत वारी मज देई सन्मति । सुगंतयोगें मज देइ सद्गति ॥७॥
न लाभ मागे न विजया मी मागे । न उत्कर्ष मागे न सुकीर्ति मागे ।
मागे तुझें पाद हृदयीं असावे । त्वत्पादिं मच्चित सदा वसावे ॥८॥
कृपाकटाक्षें पाहतां न तोटा । तुझा मला होइल लाभ मोठा ।
तेव्हां कृपादृष्टिलवे शिवे तूं । मला निरीक्षी हरी जन्महेतु ॥९॥