वेदांत काव्यलहरी - प्रकृति प्ररुषवन्दन

भेद तरी नच होता एकपणामाजि द्वैत आभास ॥
सत्तारूप पुरुष तो, ज्ञानाचा भास प्रकृतिचा वास ॥१॥
येथेंच जगतसंधी, एकासी जाणणे दुजे एक ॥
त्या जाणण्यांत उपजे जगत, असे काय याहुनि अणिक ॥२॥
पुरुष नटे स्त्रीवेषें, रूप बघे आरशांत मग अपुलें ॥
सुंदर स्त्रीवेष दिसे, पाहुनिया आपआपणांस भुले ॥३॥
या पुरुषासी होई कामोद्भव, बघुनि आपुलें रूप ॥
वीयर्पपतन झालें, या संधीमाजींच उगवलें पाप ॥४॥
निरुपाधिक पहिला जो, तोचि बने ज्ञेय आणि ज्ञाताही ॥
द्वैत उपाधी अपली अपणासी, होउनी रमे पाही ॥५॥
मावळलें मी तूंपण, शिवपूजा शिवचि येथ होवोन ॥
वंदन प्रकृती-पुरुषां, एकपणा मोडिता न, ही खूण ॥६॥