(गीति)
ध्यानस्थ शंभू बसले, तें होतें घोर थोर कांतार ।
सिंह व्याघ्र असे हे, प्राणी होते करीत संचार ॥१॥
मदनें त्यांना तेथुन, घालविलें मग करुन उद्यान ।
निर्मी सरोवरें तीं सामर्थ्यानें तयांत तीं छान ॥२॥
मदनाचा मित्र असे, वसंत नामें चतूर उद्यानीं ।
उत्तम सुगंध युक्तहि, पुष्पें निर्मी प्रचूर उद्यानीं ॥३॥
सौगंधयुक्त सुमनें, घेउन गेला शिवाकडे मदन ।
नंतर हळूच शरिं तो, शंकर सावध करीतसे जपुन ॥४॥
(शार्दूलविक्रीडित)
चापाचा ध्वनि ऐकुनी शिव तदा नेत्रांस तो ऊघडी ।
पाहे त्या विपिना तिथें दिसतसे उद्यान तेव्हां घडीं ।
केली ही रचना तपास हरणां दुष्टेंच येथें अशी ।
ऐशी मानसिं पाहिली स्थिति शिवें वृत्तीच क्रोधी अशी ॥५॥
देवांनीं स्तविलें परंतु शिव तो झाला नसे शांत तो ।
रागानें उघडी तृतीय नयना कार्ष्णीच हो भस्म तो ।
रुद्राणी सरली पुढेंच मग ती भिल्लीण वेशांत ती ।
वन्हीसी विझवी मिटून नयनां प्रार्थीतसे पार्वती ॥६॥
(भुजंगप्रयात्)
अहो प्राणनाथा करावी कृपा ही ।
अहो तारकासूर तो पीडितो ही ।
म्हणूनी इथें पातले सर्व देव ।
मुनींही इथें पातले हाच भाव ॥७॥
म्हणूनीच नाथा तुम्हां प्रार्थितात ।
करावी कृपा लक्ष घालून त्यांत ।
म्हणूनीच ध्याना असें भंगियेलें ।
जिहीं भंग केला तईं भस्म झालें ॥८॥
करावी कृपा रक्षणीं सिद्ध व्हावें ।
नमस्कारिलें बोलतां शुद्धभावें ।
तदा शांत झाले मिटोनी त्रिनेत्र ।
स्वयें धीर देती कृपा-पूर्ण-पात्र ॥९॥
(गीति)
पार्वती भाषण ऐकुन, पर्वतवासी स्वयेंच पार्वतिला ।
अंकावरीच घेती, मोद अनावर खचीत पार्वतिला ॥१०॥