(गीति)
यापरि शक्रा त्रिपुरें, च्युत केलें राज्य घेतलें त्यानें ।
कळलें वृत्त विधीला, लपला तो अंबुजांत भीतीनें ॥१॥
विष्णूला वृत्त कळे, लपला तो क्षीरसागरामाजी ।
ऐकुन ब्रह्मा विष्णू, त्यजिति स्थानें स्वयेंच ते राजी ॥२॥
निर्मी त्रिपूर तेव्हां, मानसपुत्रांस आपुल्या काजीं ।
चंद प्रचंड योजी, उभयांचे रिक्त लोक त्यामाजी ॥३॥
त्रिपुरें पराक्रमानें, बाहूंनीं हलविलाच कैलास ।
भ्याली असे भवानी, मोदें शिव दे वरास कीं त्यास ॥४॥
वर देयिजे तयाला, कैलासाचें प्रमूख तें स्थान ।
जाई निघून तेथुन, मंदारीं पाहिलें असे स्थान ॥५॥
त्रिपूर प्रेषित नायक, पृथ्वीवरि भीमकाय काय करी ।
जिंकुन भूपति सारे, त्यापसुन घेतसेहि कर भारी ॥६॥
अग्नी-कुंडें फोडून, मोडुन टाकी मुनीगृहें असुर ।
कारागृहीं मुनींना, ठेवुन त्यांना छळीतसे फार ॥७॥
देवांचीं कृत्यें हीं, करवितसे बंद दुश्ट अनिवार्यें ।
स्वाहा स्वधादि वेदां, हौत्रांना करवि बंदही कार्यें ॥८॥
यास्तव वेदध्वनि तो, न पडे श्रवनीं घडे अनाचार ।
करिती राज्य असें हे, पृथ्वीमाजी असूर संचार ॥९॥
पाताळ-नायकानें, जिंकियले सर्व नाग शेषादी ।
त्यांच्या सुंदर कांता, हिरुन घेई अमूल्य रत्‍नादी ॥१०॥
त्रिपुरा अर्पण केलें, हरिलें जें सर्व वज्रदंष्ट्रानें ।
त्रिभुवनिं त्रिपूर करितो, राज्य असें हें गणेश वरदानें ॥११॥
देव पराजित झाले, यास्तव करिती वधार्थ त्रिपुराच्या ।
होतो विचार जों तों, नारद आले समीप देवांच्या ॥१२॥
(हरिणी)
विधि-सुत तदा बोले देवां त्रिपूर करी तप ।
बहुत वरुषें त्यानें केला गणेश असा जप ।
म्हणुन बल हें त्याला आलें गणेश वरां-मधीं ।
गणपति वदे त्याला तेव्हां रणीं शिच तो वधी ॥१३॥
म्हणुन सुर हो तुम्ही आतां गणेश अधीं स्मरा ।
विधि-सुत तया देई मंत्रां कथी विधि त्या सुरां ।
सकल सुर ते श्रद्धेनें कीं तपा करुं लागले ।
गणपति तपा पाहे तेव्हां प्रसन्न उदीतले ॥१४॥
(शार्दूलविक्रीडित)
देवांनीं स्तविले गणेश मग ते स्तोत्रें करुनी असे ।
जे कोणी म्हणती त्रिकाल नियमें त्यांना यशस्वी असे ।
या स्तोत्रास असे वरप्रद असा त्या मंगलाचा वर ।
रक्षीं संकटिं मी म्हणून म्हणणें स्तोत्रास कीं सत्वर ॥१५॥
(गीति)
या स्तोत्राला आहे, संकट नाशन प्रथीतसें नाम ।
पठतां नित्य तयाला, आनंदें लाभतें सुखें धाम ॥१६॥