(गीति)
विष्णु-सुत व्यासासी, त्रिपुराचें पुढिल जाहलें वृत्त ।
त्रिपुरा प्रसन्न झाले, देव गजानन प्रसिद्ध देशांत ॥१॥
बंगाल देश आहे, त्यामाजी त्रिपुर हा वसत होता ।
केलें तपही त्यानें, तेथें त्या पावला जगत्राता ॥२॥
तेथें सुंदर मंदिर, बांधुन त्यानें सुरेखशी मूर्ती ।
काश्मीर-हीरकाची, करवुन स्थापी गणेश ती मूर्ती ॥३॥
मंदिर वेष्टित ऐसें, भव्य असे बसविलें तिथें पूर ।
फळलें स्थान म्हणूनी, गणेशपुर नाम ठेवि हें त्रिपुर ॥४॥
नंतर त्रिपुरें केली, दिग्विजयाची तिथून सुरवात ।
आधीं जग हें जिंकी, सेना चतुरंग सांग मिळवीत ॥५॥
(शिखरिणी)
कांहीं नृपाळ करिती त्रिपुरासुराचें ।
दास्यत्व जे नृप न इष्ट सुखें तयांचें ।
घेईच जीव शिरजोरपणीं प्रतापी ।
जिंकीत हें जग पुढें सुर-लोक-तापी ॥६॥
येतो त्रिपूर समजून निघेच इंद्र ।
घेऊन युद्ध-कुशलासह तो सुरेंद्र ।
ऐरावतावर बसून अशा परीनें ।
युद्धास सिद्ध करि-नायक तो त्वरेनें ॥७॥
(गीति)
त्रिपुर करि सैन्याचे, युद्धाकरितांच भाग तो तीन ।
एकेक भाग देई, होते सैनिक निपूण ते दोन ॥८॥
एका भागावरती, योजी सैनिक स्वतःच तो त्रिपुर ।
आपण स्वर्गावरती, जाई घेऊन शेष दळ-भार ॥९॥
दुसरा सैनिक नामें, योजी तो भीमकाय इह-लोकीं ।
सेनानायक केला, तिसरा तो वज्रदंष्ट्र तल-लोकीं ॥१०॥
नंदनवन इंद्राचें, विध्वंसी भीमकाय चिडवाया ।
दूतांकडून कळवी, युद्धासी सिद्ध होइ सुर-राया ॥११॥
झालें युद्ध सुरु तें, दोनींकडचे बहूत भट लढले ।
पडले रणीं बहू ते, त्रिपूराचे लोक संगरीं हटले ॥१२॥
त्रिपुरानें धीर दिला, युद्धासाठीं स्वयें पुढें झाला ।
दोघे परस्परांशीं, भिडले मग वज्र पाडिता झाला ॥१३॥
पडतां वज्र तयाचें, झाले साश्चर्य ते सकल देव ।
वज्रेंकरुन त्रिपुरें, ऐरावत मस्तकीं बळें घाव ॥१४॥
चींचीं करीत करितो, मागें फिरला रणांत ते समयीं ।
दोघे परस्परांशीं, करिती तें मल्ल-युद्ध त्या ठायीं ॥१५॥
कृष्णावतारकालीं, कृष्णाचें चाणुरासि जें द्वंद्व ।
तैसेंच शक्र-त्रिपुरा, मध्यें तें जाहलें असे द्वंद ॥१६॥
ताडिति परस्परांशीं, हृदयावरि मुष्टिंनीं बहू दोघे ।
शिरसा शिरास भिडते, तैसे कर हे परस्परें चौघे ॥१७॥
जंघां जंघांस तदा भिडती जेव्हां मधेंचि चपळायी ।
त्रिपुरें करुन तेव्हां, इंद्रासी धरियलाच कीं पायीं ॥१८॥
गरगर फिरवुन स्वकरीं, भिरकावी दूरच्या प्रदेशास ।
शोधियला देवांनीं, मूर्च्छितसा देखिला असे त्यांस ॥१९॥
सावध केलें त्याला, इंद्रासह सर्व देव हिमगिरिंत ।
लपते झाले तेथें, इकडे गेला त्रिपूर नगरांत ॥२०॥
(साकी)
नंतर त्रिपुरें आनंदानें समारंभ हो केला ।
बैसे असनीं सू-नृपतीच्या अधिकारा अनुसरला ॥२१॥
धृ०॥सुन सुन व्यासमुनी । त्रिपुरकथा ही श्रवणीं ।
देवांकडुनी अधिकारासी काढुनियां घेई ।
देई असुरां राज्यकरी ही त्रिपुर कशी नवलाई ॥२२॥
गंधर्वाचें गायन आणी चारण-स्तुति तो ऐके ।
देव-स्त्रियांना उपभोगूनी स्वर्गसुखा इनके ॥२३॥
त्रिपुरें ऐसें स्वर्गाचें हें राज्य सुखें केलें ।
विधि व्यासाला त्रिपुराचें तें वृत्त असें कथिलें ॥२४॥