(पृथ्वी)
कथा सुरस इंद्र ही कथित शूरसेनास कीं ।
करी तप तिथें सुनिश्चय असे अती भक्ति कीं ।
करी उदरपूर्ति तो सतत वायु भक्षून कीं ।
करी तप रवी-मितें वरुष तेंहि दारुण कीं ॥१॥
असें तप बघे गजानन मनीं बहू तोषला ।
तडाग कुटिसंनिधीं मधुनियां पुढें पातला ।
तयास वदला मुला विपिन घोर हें पाहुनी ।
इथें सतत अतां वरदसिद्ध मी जाहलों ।
अभीष्ट वर मागणें प्रभु वदे तुला पावलों ।
गणेश वचसा अशी श्रवणिं ऐकिली इष्ट ती ।
म्हणे प्रभुवरा सदा तव पदीं जडो मन्मती ॥३॥
अणीक दुसरी मला रुचत कीं नसे देणगी ।
परंतु जनका करा मुदित देउनी देणगी ।
करा तनुहि साजिरी बघुनियां मनोहारिणी ।
अशी विनति ऐकुनी प्रभु करी तनू सांधणी ॥४॥
(गीति)
श्रीमद्गणेशदेवें, धरिलें लघुसें स्वरुप तत्काळ ।
केला प्रवेश शरिरीं, तेजस्वी कार्तवीर्य भूपाळ ॥५॥
बाहूपासून त्याला, फुटते झाले सहस्त्र ते हात ।
पायहि फुटले दोनी, ठाके तेव्हां पहातसे तात ॥६॥
आनंदाच्या योगें, गर्जे तेव्हां जगास हो काय ।
पांचशता-मित-बाणा, सोडी म्हणुनी तयास भय अमुप ॥
तो कार्तवीर्य ’पावे सहस्त्रार्जुन’ हें प्रसिद्ध नाम असें ।
देवांनीं वर देउनि, बक्षिस दिधले पदार्थ पुष्कळसे ॥८॥
सहस्त्रार्जुन वसवी मग, सुंदर मंदिर वनांत तें एक ।
निर्मी प्रवाळ मूर्ती, स्थापी त्या मंदिरांत हें ऐक ॥९॥
स्थापी प्रवालगणपति, मूर्तीसी नाम पुत्र कृतवीर्य ।
अद्वितिय रुप पाहुनि, चकित असे जाहले हि जन सर्व ॥१०॥
भूभार मस्तकावरि, धरण्यासी शेष याचि बल खासें ।
यास्तव ’धरणीधर’ हें दिधलें दुसरें तयास नाम असें ॥११॥
हे शूरसेन भूपा, सहस्त्रार्जुन रावणास सर्वज्ञ ।
करिता झाला ऐकें, संकष्टीचें महात्म्य तूं सुज्ञ ॥१२॥
व्रतपुण्या मला कोणीं, दिधलें तर हें विमान हालेल ।
ऐकुन भूप म्हणाला, सुरवर बोला यशस्वि होशील ॥१३॥
व्रत मी करीन यास्तव, तें देई पुण्य हो करी साचें ।
कार्यार्थ पुण्य लाभा, असलें कांहीं मदीय दैवींचें ॥१४॥