(दिंडी)
पतीआज्ञेनें आश्रया तिथें गेली ।
घेइ दूर्वाही सुरवरां हेम तोली ।
देइ हेमासी याचिलें तुम्हां नाथें ।
असें ऐकुन तो वदत तीस तेथें ॥१॥
जाइ घेउनियां कोशगृहीं दूर्वा ।
देई दूतांसह पाठवी सती दूर्वा ।
दूत सांगे त्या प्रमुख कुबेरास ।
देइ हेमासी हरळिभार हीस ॥२॥
कुबेरानें ती घातली तुला-तकटीं ।
द्वितिय तकटीं हेम भरी ताठीं ।
तकट हेमाचें उंच असे साचें ।
म्हणुन घाली तो हेम सर्व साचें ॥३॥
बसवि तकटीं त्या आपुली सती ऐका ।
नसे दूर्वेचें तकटवई ये का ।
म्हणुन तकटीं तो आपण बसे खास ।
वरी दूर्वेचें तकट न ये खास ॥४॥
बसे हत्तीसह इंद्र जरी त्यांत ।
वरी दूर्वेचें तकट नसे येत ।
बसे विष्णू नी शंभु तयामाजी ।
बघुन कौतुक हें म्लान वदन सहजीं ॥५॥
(गीति)
ऐसें बघून कौतुक, सतिसह सारे त्वरीत सुर येती ।
कौडिण्य मुनी होते, तेथें येउन तयांस ते वदती ॥६॥
कौडिण्य मुनी ऐका, भक्तिपुरःसर मनेंच गणपतिला ।
अर्पण करितां एकचि, दूर्वेचें ये महात्म्य कथि सकलां ॥७॥
ऐसें बोलुन पूजन, देवांनीं त्या स्थळींच तें केलें ।
दूर्वा पाहुन भक्ती, दाखविली साच हें नवल झालें ॥८॥
भक्तजनांना गण ते, सांगति तें वृत्त ऐकती सकळ ।
चांडाळीनें तेव्हां, शेकाया आणिला असे कवळ ॥९॥
त्यांतिल दूर्वा पडती, मस्तकिं प्रभुच्या त्वरीत ही मात ।
होती तिघांजणांची, पुण्याई हें खरोखरी उचित ॥१०॥
गणपति प्रसन्न झाले, उद्धरिलें त्या तिघांस एकसरें ।
ऐकुन भाषण त्यांचें, भक्तांना त्या सभेंत एकसरें ॥११॥
स्नानें करुन त्यांनीं, दूर्वांनीं पूजिलें गणेशाला ।
होई प्रसन्न त्यांना, त्यांचाही मोक्ष हा त्वरें केला ॥१२॥