(साकी)
अतिथीरुपी गणेश बोले त्रिशिरातें ऐक ।
भूपति दांभिक दिसला त्यानें शमविलि नाहीं भूक ॥१॥
धृ० ॥सुन सुन हे कांते श्रवण करिं वृत्तातें ।
आतां तुम्हीं मजला कांहीं खावयास द्यावें ।
भक्तिपुरःसर देतां थोडें पुरतें हें समजावें ॥२॥
भक्तीविरहित देतां त्रिभुवन पुरत नसे तें मजला ।
तदुपरि त्रिशिरा बोले विप्रां काय सांगुं मी तुजला ॥३॥
देवपूजना प्रातःकाळीं अणिल्या होत्या दूर्वा ।
त्यांतिल शिल्लक आहे एकचि देतों ती दूर्वा ॥४॥
स्वीकारावी बहु ममतेनें इच्छितसें भक्‍तीनें ।
वदतां प्रभुनें दूर्वांकुर तो भक्षियला प्रेमानें ॥५॥
तोषुन त्यानें ढेकर दिधली प्रकटे गणेश देव ।
वदतो भागुन मग तो देई वर इच्छित भाव ॥६॥
(गीति)
ऐकुन गणेशवाणी, वदती देवा नसो तुझा विसर ।
इतुकें देतां पुरतो, आम्हांसी हाच आवडे सु-वर ॥७॥
देव गजानन वदले, वचन "तथास्तु" त्वरीत ते गुप्त ।
झाले मुनी सतीला, वदले सुभगे वरेंच हो तृप्त ॥८॥
दूर्वा महात्म्य ऐसें ऐकवि सतिला तिला दिली दूर्वा ।
मागे इंद्रापाशीं, देई सोनें स-तोल ही दूर्वा ॥९॥
इंद्रापाशीं जाऊन वदणें, त्याला स्व-नाथ दे दूर्वा ।
ती घेउनियां द्यावें, नाथांना हेमभार ही दूर्वा ॥१०॥