पंचीकरण - अभंग १४१ ते १४५

॥१४१॥
नवस पुरवी तो देव पूजिला ।
लोभालागीं झाला कासावीस ॥१॥
कासा-वीस झाला प्रपंचाकरितां ।
सर्वकाळ चिंता प्रपंचाची ॥१॥
प्रपंचाची चिंता करितचि मेला ।  
तो काय देवाला उपकार ॥३॥
उपकार केला पूर्वजांलागुनी ।
ते गेले मरोनि पहातसे ॥४॥
पाहतसे पुढे आपणचि मेला ।
देवासी चुकला दास म्हणे ॥५॥
॥१४२॥
लोभ नवसांचा तो देव बद्धाचा ।
आणि मुमुक्षाचा गुरु देव ॥१॥
गुरु देव जाण तया मुमुक्षाचा ।
देव साधकाचा निरंजन ॥२॥
निरंजन देव साधकाचे मनीं ।
सिद्ध समाधानी देवरूप ॥३॥
देवरूप झाला संदेह तुटला ।
तोचि एक भला भूमंडळीं ॥४॥
भूमंडळीं रामदास धन्य आहे ।  
अनन्यता पाहे शोधोनियां ॥५॥
॥१४३॥
तुजला तूं थोर मजला मी थोर ।
तूं थोर मी थोर कामा नये ॥१॥
कामा नये कोणालागीं मीतूंपण ।
पाहा थोरपण ईश्वराचें ॥२॥
ईश्वराचें रूप पाहतां निवावे ।
मीतूंपण जावें सांडूनियां ॥३॥
सांडूनियां जाय ते काय आपणा ।
शाश्वताच्या खुणा पाहे बापा ॥४॥
पाहे बापा देव कोण निरावेव ।
दास म्हणे भाव तेथें ठेवी ॥५॥
॥१४४॥
भाविला न जाय तेथें भाव ठेवी ।
परि हो गोसावी सांगतसों ॥१॥
सांग-तसों परि नये अनुमाना ।
हें कांहीं कळेना आम्हांलागीम ॥२॥
आम्हांलागीं कळे तें कांहीं सांगा हो ।
गोसावी आहां ही भले तुम्ही ॥३॥
भले तुम्ही आहां मज उमजावें ।
उकलुनी द्यावें सर्व कांहीं ॥४॥
सर्व कांहीं कळे सदुरुकरितां ।
दास म्हणे आतां गुरु करी ॥५॥
॥१४५॥
गुरुविण प्राणी त्या होय जाचणी ।
सत्य माझी वाणी मिथ्या नव्हे ॥१॥
मिथ्या नव्हे सत्य सांगतों तुम्हांला ।
अंतीम यमघाला चुकेना की ॥२॥
चुकेना कीं यम यातना बा जनब ।
वेगीं निरंजना ठायीं पाडा ॥३॥
ठायीं पाडा वेगीं देव निरंजन ।
लावा तनमन सद्रुरूसी ॥४॥
सद्रुरू सी नाहीं जयाला ओळखी ।
तया झोकाझोकी यातनेची ॥५॥
यातनेचि चिंता तुटे एकसरी ।
वेगीं गुरु करी दास म्हणे ॥६॥