मी उदास होउनि सहज मनाशी म्हणे
’ये मुशाफिराचे का हे नशिबी जिणें ?
घरदार सोडुनी प्रिया, लाडकी मुले
हिंडतो खुळा मी, काय मला लाभले ?’
किति विचार आले गेले हृदयांतरी
पाखरे जशी चिंवचिंवती वृक्षावरी
विमनस्क होउनी चढलो मी टेकडी
सोडुनी श्वास चहुकडे दृष्टि फेकली
पश्चिमेस दिसला भटकत गेला रवी
ती म्लान मुखश्री मन माझे मोहवी
पाहिला नभी मी मेघखंड हिंडता
खग दिसला गिरक्या घेत तिथे एकटा !
ये वाहत सरिता डोंगररानातुनी
बागडता दिसली निर्झरबाळे गुणी
हा वायु विचरतो भुवनी वेडापिसा
परि तर्हेतर्हेचे सूर काढितो कसा !
ग्रहमाला करिते भ्रमण रवीभोवती
संगीत गूढ निर्मिते तयांची गती
सगळेच विश्व हे दिसे प्रवासी मला
खुललेली दिसते तरीच त्याची कळा !
जाहले हिमाचे प्रळय, आर्यपूर्वज
ध्रुव सोडुन भटकत फिरले, स्मरले मज
या देवभूमिचा लाभ त्यास जाहला
गाइले वेद ते ठावे तुजला मला
ख्रिस्तादि महात्मे नसते जर भटकले
पाजळते का जगि धर्मदीप आपले !
ते जगत्प्रवासी गल्बत हाकारुनी
भटकले, जाहले नव्या जगाचे धनी
ते आङ्ग्लकवी ज्या म्हणत ’सरोवर-कवि’
गाइली तयांनी निसर्गगीते नवी
तो अमेरिकेचा भटक्या कवि ’डेव्हिस’
का त्याची कविता भुलवी मम मानस ?
मग मीच कशाला विशाद मानू तरी
भटकेन जगावर असाच जिप्सीपरी !
हातात शिदोरी, खिशात कविता-वही
जाहलो प्रवासी पहावया ही मही
त्या क्षितिजाजवळिल निळ्या टेकडयांकडे
ही वाट जात घेऊन वळण वाकडे
तिकडेच निघालो वाजवीत पावरी
या अद्भुततेची काय कथू माधुरी !