ह्याळसेन कथा - अभंग २२६ ते २५०

तो खवळला महाबाहो । रथ घोडिया एक चि घावो । फेडीतु वैरियाचा ठावो । महावीरू ॥२२६॥
मागें म्हाळसेनाचे वीर । तेहि भंगिले कौरवांचे भार । थोर होताहे हल-कल्लोळ । रणामाजी ॥२७॥
पुढें पळे कौरवसैन्य । पाठीं धांवे ह्माळ-सेन । थोर होताहे कंदन । कौरवांचें ॥२२८॥
तंव दुर्योधनु बोले । गुरु तुह्मीं विचारिलेम । कीं हा मेलिया भलें जालें । सकळिकांचें ॥२२९॥।
दुर्यो-धनाचे नांवें । तेचि पांडव जाणावे । जरी हा न वांचला जिवें । रणामाजी ॥२३०॥
मज घातु जालियावरी । तुह्मी वोळंगावें माझे वैरी । ऐसें खडतर उत्तरीं । खोंचला द्रोणु ॥२३१॥
ह्मणे तूं होसी कुळहीनू । म्हणोनि बोलतोसी उणें । तुझें तुज साजे बोलणें । बोलतो मज ॥२३२॥
गांधारीया सहजा सांगितलें । तेंचि आजी आठवलें । तुझे प्रसूतसमयीं शब्द झाले । जंबुकाचे ॥२३३॥
तैंच म्यां वर्तिलें वर्तन । कुळक्षयो याचेन गुण । तेंचि आलें वचन । पुढें देखा ॥२३४॥
अरे तुझीये कारनीं । येथें अनाथें पाडिलीं रणीं । शेवटीं पुढें निरवाणीं । तूंहि जासील प्राणा ॥२३५॥
हा सर्वगतु श्रीहरी । सर्वत्र सर्वांच्या उदरीं । एकमेकां करूनि वैरी । संहारावो ॥२३६॥
आमुचे सहजी वृद्धपणें । यावरी कीर्ति जिणें । तरी तुमचा कां जी प्राण वेंचणें । सत्य जाण ॥२३७॥
इतकें बोलेनि वचन । गुणीं लविलां रुद्रबाण । पाचारिला ह्याळसेन । तये वेळीं ॥२३८॥
राख राख आपलिया प्राणा । म्हणोनी सोडिलें रुद्रबाणा । तेणें तेजें गगना । उजेडु जाला ॥२३९॥
तें ह्माळ-सेनें देखोनी नयनीं । वैष्णवास्त्र लविलें गुणीं । तेणें नेलें पिटोनी । रुद्रशस्त्रातें ॥२४०॥
तेजें तेज हरपलें । शस्त्रें शस्त्र विलया गेलें । तंव ह्माळसेनें पाचारिलें । द्रोणाचार्यासी ॥२४१॥
मग हाणितला पांच बाणीं । चारी वारू पाडिले रणीं । सारथी बाणें खडतरोनी । पडला देखा ॥२४२॥
ते वेळीं द्रोणु विरथू जाला । आणिका रथावरी गेला । गदाघातें चूर्ण केला । तोही रथू ॥२४३॥
मग पळतसे चर-णचाली । थोर होताहे मारी । मग द्नोणु विचारी । मनामाजी ॥२४४॥
आतां करावें निर्वाण । नाहीं तरी नाहीं जिणें । मग काढिला बाण । निर्वाणींचा ॥२४५॥
ब्रह्मअस्त्र लविलें गुणीं । तयासी प्रार्थना करुनी । वैरियासी संहारुनी रणीं । क्षणामाजी ॥२४६॥
पळत पळतां सोडिला बाणू । तेणें व्यापिलें गगन । तें ह्माळसेनाचें सैन्य । देखतें जालें ॥२४७॥
वरुषती शस्स्त्रधारी । शर पडती धरणीवरी । परी ह्माळ-सेनाचे शरीरीं । धाकु नाहीं ॥२४८॥
गदाघातु जेथ देत । वारु मारी मोडी रथ । उलंडले मदोन्मत । गिरी जैसे ॥२४९॥
कोटि सूर्यांचा प्रकाशू । तैसा गगनीं आयासू । करावया प्राणनाश । वैरि-यांचा ॥२५०॥