ह्याळसेन कथा - अभंग १ ते २५

तयेवेळीं तो ह्माळसेनू । श्रीकृष्णासी नमस्कारानू । पां-डवासी वंदनू । मग सकळिका रायांसी ॥१॥
मग रायासी स्वधर्में । तेणें आलिंगिलें अनुक्रमें । संतोषोनी राया धर्में । बैसविला ॥२॥
बंदीजन पवाडे पढती । अगाध ब्रीदें वाखाणिती । सकळ परिवा-रासहिती । ह्माळसेनाचा ॥३॥
धन्य धन्य अर्जुना़चें झालें । पूर्व-पुण्य फळासी आलें । एकाहून एक झाले । अधिकाधिक ॥४॥
तंव दुर्योधन म्हणे वीरा । आतां चलावें मेळीकारा । बैसोनी एक वाट विचारा । योजावें कांहीं ॥५॥
ह्माळसेनु विनवी श्रीहरी । स्वाभी जावें मेळीकारी । दिनु मावळलियावरी । येईन देवा ॥६॥
आजी कौरवाजी पैज । जंववरी मावळेल सूर्य । तंववरी घेईन झुंज । रणा-माजी ॥७॥
जंव असे आस भरोवरी । तंव घेईन झुंजारी । रेखा पुसलिया संसारीं । कवणु वांचे ॥८॥
जंव मावळे दिन । तंववरी वांचेल प्राण । तरी देखेन तुझे चरण । नारायणा ॥९॥
नातरी पि-तयाचे कारणीं । माझे प्राण वेंचिती रणीं । तरी सदैव मजवांचुनी । दुजा नाहीं ॥१०॥
आणि कोटी जन्माचें पुण्य । जे देखिले तुझे चरण । तरी मज वैकुंठभुजन । वस्ति करी ॥११॥
तंव बोलिला शारंगपाणी । जे जे इच्छा धरिसी मनीं । तितकी पावसी निर्वाणीं । संदेहो नाहीं ॥१२॥
ऐसें बोलोनी निघाला । सैन्या पुढीचा भंवडिला । श्रीकृष्ण पाडवेसी आला । मेळीकारीं ॥१३॥
मग पाठविलें बंदीजना । जा-उनी सांगा दुर्योधना । केंवि सांडोनी अभिमाना । जात असा ॥१४॥
न जिंकतां पुढील वैरी । कैसें जातां मेळीकारीं । ऐसी नव्हे भरो-वरी । क्षात्रधर्माची ॥१५॥
मेळीकारीं जातां सैन्य । तंव पातले बंदीजन । तेहीं देउनीं आशिर्वचन । ब्रह्मावो केला ॥१६॥
म्हणती दुर्योधना राजाधिराजा । क्षात्रपणाची घेउनी पैजा । तरी कां आणि-तसा लाजा । क्षात्रपणासी ॥१७॥
रणीं वैरिया देऊन पाठी । न घालितां पुरुषार्थाची गांठी । मेळीकारा उठाउठी । केवी जातां ॥१८॥
नातरी सांडुनी हातीयेरा । राज्य द्यावें युधिष्ठिरा । जावें आपुलिया घरा । कुटुंबामाजी ॥१९॥
मनामाजी न धरावी लाज । सांडावी वांटिवेची पैज । तरी तुमचें निकें काज । फळासी येईल ॥२०॥
जरी क्षात्रधर्माची आयनी । पुरुषार्थ कराल समरंगणीं । तरी भ-टाची कास धरूनि । युद्धासी चला ॥२१॥
ऐसीं तिखत उत्तरें करून । बोलते जाले बंदीजन । तेणें खोंचलें मन । महा वीरांचें ॥२२॥
मग कुंचा भवंडिला जाणा । सैन्य लागलें भेरी निशाणा । शंख नादाचें स्फुरणा । रण तुराचे ॥२३॥
वीर सिंहनादें गर्जती । कुंजर किंका-ळिया देती । रथ चक्रें घडघडती । थोर नादें ॥२४॥
उन्नत जालिया आरणी । कौरव उभे ठेले रणीं । भाटा दिधली पेटवणी । बोलावी वेगीं ॥२५॥