ह्याळसेन कथा - अभंग २०१ ते २२५

तरी तुम्ही कालच्या दिवशीं । रणीं वधिलें अभिमन्यूसी । तें मूळ आहे तुह्मांसी । यमयातना ॥२०१॥
असो तुम्हासी काय सांगणें । तुह्मी ठाईंहूनि कपट करणें । तैसेंच भोगाल पतनें । सत्य जाणा ॥२०२॥
ऐसें बोलोनी घेतले बाण । तोडिलें तयाचें संधान । तंव आणिक आलें तीव्रपणें । तेंहि तोडिलें ॥२०३॥
तितकीया वीरांचें संधान । एकलचि सांवरी त्राण । जैसें नपूंसकाचें जिणें । निरर्थक ॥२०४॥
मग एक वेळा करुनी । रथा-भोंवता वेढा घालुनी । मग वरुषताती बाणीं । जलधारा जैसे ॥२०५॥
कर्णु ह्मणे देख देख । हें सांवरी माझें लक्ष । म्हणोनि विंधिलें धनुष्य । तुटलें शीत ॥२०६॥
तंव ते वज्रापासाव कठारे । काय करी कर्णाचा शर । मांडी देउनी महावीर । चढविलें सीत ॥२०७॥
मग घेउनी गदेतें । कर्ण हाणितला अव्हाटे । कूट करूनि रथांत । पाडि-ला भूमी ॥२०८॥
अश्वत्थामा तये क्षणीं । चारी वारु खिळले बाणीं । तें देखोनियां नयनीं । तोडिलें वीरें ॥२०९॥
तयाच्या संधाना आंत लखलखीत बाण सात । अश्वत्थामा करूनि विरथ । पाडिला रणीं ॥२१०॥
तयेच वेळीं कृपाचारी । आखु छेदावया दाखवी दाही शरीं । येतां देखिलें दुरी । म्हाळसेंनें ॥२११॥
ते बाणें बाण तोडिले । मग कृपाचारी तें लक्षिलें । मूर्च्छित पाडिले । मोडिला रथू ॥२१२॥
तंव दु:शासनु पातला । तेणें ध्वजास्थ देखिला । तो वज्रापासावो घडि-ला । केवीं तुटे ॥२१३॥
मग सोडिला बाण । ह्लदयीं विंधिला दु:शा-सन। पडला मुरकुंडी येऊन । तये वेळीं ॥२१४॥
मग ह्मणे जी जी श्रीगुरू । तुह्मी कां न करा हाती येरू । एवढा वाटीवेचा बडिवारू । वृथा जातु ॥२१५॥
आवेशोनी द्रोणाचारी । म्हाळसेनु विंधिला दाही शरीं । तंव दृम दुहाकारी । साहे माते ॥२१६॥
तंव पावला सबळू । झणें होसी बरळू । आतां करीन हलकल्लोळू । वीरा तुज ॥२१७॥
कर्णू अश्वत्थामा पावला । कृपाचारी विकर्ण आला । शैल्य सोमदंतु धाविन्नला । थोर क्रोधें ॥२१८॥
ते देखोनियां वैरी । जैसा सिंह गजावरी । मग गदा घेऊनियां करीं । उतरे चरणीं ॥२१९॥
वीर-वाहो सबळ वाहानू । वीरसेनू दळभंजनू । अग्निकेतु रण मर्दनू । पावले वेगीं ॥२२०॥
शरधारी वरुषती । तयाचीं संधानें तोडिती । म्हाळसेनु करील ख्याती । महा वीरेसी ॥२२१॥
कर्णु गदे करून हाणि-तला । विकर्णु क्षितीवरी पाडिला । अश्वत्थामा पावला । चरण चाली ॥२२२॥
पुढा देखोनी कृपाचारी । तयातें घावो देवोनी शिरीं । सबळासी केला परी । तें सांगवेना ॥२२३॥
द्रुपदासी धरुनी चरणीं । तयासी भवंडिलें गगनींरिथेसी दिधला टाकोनी । शैल्यावरी ॥२२४॥
तंव पुढा देखिला सोमदंतू । तयाचा मोडूनियां रथू । भूरिश्रवाचा पुरुषार्थू । भंगिला तेणें ॥२२५॥