ह्याळसेन कथा - अभंग १२६ ते १५०

तंव म्हाळसेनाचिया सैनीं । अंबर गर्जिन्नला निशाणीं । शंख नादाचिया ध्वनीं । नाद कोंदे ॥१२६॥
अतिरथी आणि महारथी । वीर घालाघाली करिती । ते सिंहनादें गर्जती । महावीर ॥१२७॥
वीरसेनु दळभंजनू । वीरबाहो सबल बाहानू । अग्निकेतु रणमर्दनू । पराजितु ॥१२८॥
ऐसें सैन्यकहो वीर । सौर-पणें रणरंगधीर । जेंही जिंकिले नृपवर । मेदिनीचे ॥१२९॥
ऐसें सैन्य चालिलें रणीं । मागुती परतली आयिनी । पुढती द्बंद्बयुद्धें मांडोनी । तुंबळ झालें ॥१३०॥
वीर पेटले महा-मारी । वरुषताती खडतर शरीं । तेथें जुगांत झालें भारी । कौरव सैन्या ॥१३१॥
तया कौरव सैन्या आंतू । थोर हलकल्लोळ होतू । जैसा मांडला आवर्तू । प्रळयकाळीं ॥१३२॥
तंव कर्ण द्रोणें वाहलें । कौरवसैन्य एकवटलें । तेथें घोरांदर झालें । महा दारुण ॥१३३॥
बाणजाळ सुटलें कैसेम । सूर्यमंडळीं अभ्र जैसें । सूर्यकिरण न दिसे । अंधकारीं ॥१३४॥
बाणीं खोंचलें सकळ सैन्य । परी न भंगेची दारुण । तें देखताहे ह्माळसेन । महावीरु ॥१३५॥
मग तेनें पेलिला रथू । जेंवी काळवरी कृतांतू । कीं चंद्रावरी राहूकेतु । पर्व-समयीं ॥१३६॥
कीं काळावरी महाकाळू । कीं दैत्यसैन्यावरी रण-कंदोळू । कीं मनामाजी परिवळू । दाहो जैसा ॥१३७॥
कीं सृष्टि सं-हारितां तयेवेळीं । जैसा विखें चंद्रमौळी । कीं वडवानल समुद्रजळीं । दांहो करी ॥१३८॥
तैसा तो ह्माळरोन । संहारी कौरवसैन्य । बाण नव्हती ते दारुण । काळदंड ॥१३९॥
ना आणिकु एक मज गमत । खेळ खेळताहे श्रीअनंत । ह्याळसेने निमित्यें । कौरवासी ॥१४०॥
ऐसा उठावला महावीर ।  फांकले तेजाचे अंकूर । पळोन गेला अंधकार । रविबिंब जैसें ॥१४१॥
शंख वाहिला घनघोषू । गर्जिन्नला स्वर्ग लोकू । पाताळभुवनीं शेषू । कांपिन्नला ॥१४२॥
जेणें रथासि वेगु देऊनि । पावला टाकितु आरणी । कौरव सैन्य भंगुनी । सैन्यका वीरा ॥१४३॥
देखोनि कुंजरांचा भारू । खवळिला महावीरू । करितां झाला घोरू । गदाघातें ॥१४४॥
एकातें धरितु चरणीं । एकातें टा-कितु गगनीं । कुंजरभर संहारूनि । चालिला पुढा ॥१४५॥
पुढा दे-खोनि असिवारा । प्रवर्तला महा मारा । तंव पुढा रमावरा । देखतां झाला ॥१४६॥
मग रथें रथु हाणें । घे घे पुढिलातें ह्मणे । आकाशीं टाकी सत्राणें । टाकी यासी ॥१४७॥
तो मनातें टाकी मागें । पवन आटोपे वेगें । जैसा मीनु तरंगे । समुद्र जळीं ॥१४८॥
तो सैरावैरा धांवतु । पाठी येताहे रथु । तयाचा वर्णितां पुरुषार्थ । खुंटली वाणी ॥१४९॥
तंव द्रोणासि देखोनि नयनीं । तो धाविन्नला चरणीं । गदाघातें संहारूनि । चारी वारू ॥१५०॥