श्रीविठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ५१ ते ५५

५१.
दीनाची माउली । आजि म्यां देखिली ॥१॥
कटीं ठेवू -निया कर । उभी राहे विटेवर ॥२॥
मुगुट रत्नांचा साजिरा । वरी मोतियांचा तुरा ॥३॥
रूप लावण्य गोजिरें । ह्लदयीं पदक साजिरें ॥४॥
कासे पिंवळा पीताबर । चरणीं ब्रिदाचा तोडर ॥५॥
भक्तां कृपेची सावली । नामा वंदी पायधुळी ॥६॥

५२.
आषाढी कार्तिकी हेचि आह्मां सुगी । शोभा पांडुरंगीं घनवटे ॥१॥
संतांचीं दर्शनें हेंचि पीक जाण । देतां आलिंगन देह निवे ॥२॥
देह निव्वे किती नवल सांगावें । जीवासी दुणावे ब्रह्मानंद ॥३॥
नामा म्हणे यासी मूळ पांडुरंग । त्याचेनि अव्यंग सुख आह्मां ॥४॥

५३.
आवडे जें जीवा तें पंढरिये उभें । पुंडलिकें लोभें राह-त्रिलें ॥१॥
जोडूनि जाऊलें ठेवियलीं इटे । करद्बय गोमटें कटावरी ॥२॥
कान मुख डोळे न ह्मणती पुरे । सेवितां न पुरे धनी मना ॥३॥
गोड लागे पोट न भरे न धाय । भुकेलीच राहे भूक सदा ॥४॥
नामा ह्मणे संतसंगती विश्वास । घेऊं अनुभवास फार फार ॥५॥

५४.
जयालगिं ह्लदय उले । तें म्यां जीवेंसि धरिलें ॥१॥
विठ्ठालाचीं पाऊलें । म्यां मस्तकीं वाहिलीं ॥२॥
नामा म्हणे मुनि रंगले । तें म्यां जीवेंसि धरिलें ॥३॥

५५.
आमुचा विठ्ठल प्रचंड । इतरा देवांचें न पाहूं तोंड ॥१॥
एका विठ्ठालांचून । न करूं आणिक भजन ॥२॥
आह्मां एकविध भाव । कदा न ह्मणूं इतरां देव ॥३॥
नित्य करूं हा अ-भ्यास । म्हणे नामा विष्णुदास ॥४॥