श्रीविठ्ठलमाहात्म्य - अभंग २६ ते ३०

२६.
विटेवरी समचरण सुंदर । बाळ सकुमार यशोदेचें ॥१॥
वाळे वांकी गर्जे तोडर चरणीं । नाद झणझणी वाजताती ॥२॥
कांसे कसियेला पीत पीतांबार । लोपे झडकर तेणें प्रभा ॥३॥
नामा ह्मणे नाहीं तुझ्या रूपा पार । तेथें मी किंकर काय वानूं ॥४॥

२७.
प्रथम अवतारीं देव मच्च झाले सागरीं । वधोनि शंखा-सुर वैरी आणिले वेद ॥१॥
कूर्म अवतारी सांवरीली सृष्टी । वरा-हद्विज नेहटी धरणीधरु ॥२॥
प्रल्हाद कैवारा स्तभांभितरीं । बळी बंधन हरी प्रगत झाला ॥३॥
रेणुका नंदन द्विजकुळ पाळण । त्रिं-बक भजन रघुनाथ ॥४॥
गोकुळीं अवतारू सोळासहस्र वरू । आ-पण योगेश्वरू बौध्यरूपीं ॥५॥
कल्की अवतारू वदतसे वरू । नामया दातारू केशिराज ॥६॥

२८.
कमळगर्भा मनीं थोर चिंता करी । पद्म ठसेवरी उम-टताती ॥१॥
नीलोत्पल जैसें चरण वानूं कैसे । सकुमार राजस विठ्ठ-लाचे ॥२॥
लावण्यसागरु रूप पाहों ठेली । दृष्टी पैं खुंटली रुक्मिणीची ॥३॥
नामा ह्मणे विठोचे चरण सकुमार । तेथें वाहे धार गंगादेवी ॥४॥

२९.
काळा गे दादुला पाहतां आकळू । तो झाला गोवळू नंदाचा ॥१॥
काळागे दादुला काळागे दादुला । पंढरीं पहा चला विठ्ठलगे ॥२॥
काळा ह्मणोनी पाहों गेलों जवळां । सुनीळू सांवळा दिसतसे ॥३॥
नामा ह्मणे सर्व भक्षितो हा काळू । भक्तांचा कृपाळू श्रीविठ्ठल ॥४॥

३०.
सहस्रदळांत आकाशाच्या परी । राहोनी शरीरीं शोभा दावी ॥१॥
तेंचि नटे थाटे उभा विटेवरी । कर कटावरी ठेऊनियां ॥२॥
जयाचिये नाभीं जन्मला विधाता । तेथोनी वाढता लोक झाला ॥३॥
शुतीचिये वाचे नोहे गोचर । जेथें अवतार तिही देवा ॥४॥
नामा ह्मणे विश्वंभरू आणिक । अंगुळ दशक आहे जें कां ॥५॥