श्रीविठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ११ ते १५

११.
आपणची कर्ता आपणची मित्र । आपण सर्वत्र हरी झाला ॥१॥
साधन साधितां हरि दिसे पूर्ण । प्रपंच हें भान न देखें डोळां ॥२॥
किमर्थ हें टवाळ मायामोह जाळ । वांयांच पा-ल्हाळ कोरडे करा ॥३॥
नामा ह्मणे सखोल विठ्ठल पूर्ण बोल । उच्चारितां मोल नलगे कांहीं ॥४॥

१२.
एक तत्व एकाकार सर्व देशीं । एक तो नेमेसी सकल जनीं ॥१॥
ऐसें ब्रह्म पहा आहे सर्व एक । नलगे विवेक करणें कांहीं ॥२॥
मिथ्या हें डंबर माया मथितार्थ । हरि हाची स्वार्थ वेगीं करी ॥३॥
नमा ह्मणे समर्थ बोलिला तो वेद । नाहीं भेदाभेद ब्रह्मपणीं ॥४॥

१३.
ज्ञान सत्य मुक्त शुद्ध बुद्ध युक्त । कारण रहित निरं-जन ॥१॥
तें आह्मीं देखिलें चर्मचक्षु दृष्टीं । उभा वाळवंटीं पंढ-रीये ॥२॥
वेदां अगोदर तयां सहस्रमुखा । तें झालें पुंडलिका लोभापार ॥३॥
परतल्या श्रुती ह्मणती नेती नेती । आह्मां गातां गीतीं सांपडलें ॥४॥
स्वरूपाचा निर्धार ओलती पुराणें । शिणलीं दरूशनें वेवादती ॥५॥
नामा ह्मणे यांसी भावची कारण । पावा-वया चरण केशवाचे ॥६॥

१४.
ब्रह्मीं ब्रह्म एक मुळीं नाहीं जग । सर्व मायायोग कल्प जाणा ॥१॥
स्थावर जंगम सर्व मयोपाधि । जाण पां त्रिशुद्धि आत्मज्ञामें ॥२॥
रवीच्या कीरणें जैसें मृगनीर । तैसें ब्रह्मीं कीर विश्व झालें ॥३॥
नामा ह्मणे वाचा ऐका निज खूण । स्वरूपीं तल्लिन होऊनि राहें ॥४॥

१५.
वंदावें तें काय निंदावें तें काय । सर्वांठायीं पाहें कों-दाटलें ॥१॥
आहे कवणा ठायीं नाहीं कवणा ठायीं । ठायींच्या पैं ठायीं कोंदाटलें ॥२॥
रविरश्मीचें तेज सर्वांठायीं असे । त्या परि अनायासें बुजतु जाय ॥३॥
भाव तेंचि ब्रह्म ब्रह्म तेंचि कर्म । जा-णोनियं वर्म ह्मणे नामा ॥४॥