श्रीविठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ३१ ते ३५

३१.
मत्स्य कच्च क्रोड मृग ते खुजट । जेथूनि प्रगट झालीं रूपें ॥१॥
तेंचि ब्रह्म उभें भिंवरेच्या तिरीं । हात कटावरी ठेवू-नियां ॥२॥
मातृघाती हिंडे वनीं जो रडत । चोर जात घात करी दुष्ट ॥३॥
दिगंबर अश्वारूढ खड्गधारी । पृथ्वीचा जो करी ग्रास एक ॥४॥
नामा म्हणे मुंगी आदि ब्रह्मवरीं । नाना अवतारीं एकलचि ॥५॥

३२.
परब्रह्ममूर्ति सांवळें सगुण । पंढरी निधान वाळुंवटी ॥१॥
आनंद अमृत वोळला दरुशनें । तुटेल बंधन हेळामात्रें ॥२॥
नामा म्हणे नको नामीं सदा मन । उभा नारायण भेटी पुरे ॥३॥

३३.
कस्तुरी कुंकुम रेखे लाल टिळा । केशराची उटि सर्वां-मासी ॥१॥
पाहिला पाहिला माझा पांडुरंग । जीवीं जिवलग डोळे भरी ॥२॥
हार शोभे गळां मंजुरी़चा तुरा । कर्ण रत्न फळा झळाळित ॥३॥
विटेवरी नीट गोमटीं पाउलें । त्यांवरी ठेविलें मस्तक म्यां ॥४॥
नामयाची धणी भुकेली ते धाली । आनंद दि-वाळी आजि झाली ॥५॥

३४.
सुखाचें हें सुख श्रीहरि मुख । पाहताही गेली ॥१॥
भेटली भेतली विठाई माउली । वासना निवाली जिवां-तील ॥२॥
चंद्रसी चकोर मेघासी मयूर । वाटे तैसा भर आनंदाचा ॥३॥
नामा ह्मणे पाय आणि ताप दु:ख । गेलें झालें सुख बोलवेना ॥४॥

३५.
माझ्या मनें तुझ्या चरणीं दिली बुडी । इंद्रियें बापुडी वेडावलीं ॥१॥
आतां विषयसुख जागावें हें कोणें । जाणोनी भो-गणें कोणें स्वामी ॥२॥
देह सहज स्थिति राहिले निष्काम । ह्लदयीं सद प्रेम वोसंडत ॥३॥
नामा म्हणे केशवा कृपेच्या सागरा । तूं आह्मां सोयरा आदि अंतीं ॥४॥