श्रीनामदेव चरित्र - अभंग ९१ ते १००

९१
निवृत्तिदेव म्हणे ऐसें म्हणों नये । धन्य भाग्यें पाहे संत आले ॥१॥
आपुलेंज स्वहित करावें आपण । संतांच्या सन्माना चुकों नये ॥२॥
धन्य हो ते नर राहाती पंढरीं । श्वान त्यांचे घरीं सुखें व्हावें ॥३॥
नामदेवा संगें देवाचा हो वोढा । प्रेमें केला वेडा पांडुरंग ॥४॥
निवृत्ति म्हणे त्यासी न म्हणे आरे तुरे । बाई ठेवितां बरें डोई माते ॥५॥
म्हणे मुक्ताबाई घाला लोटांगण । आपणां दर्शन नलगे त्याचें ॥६॥

९२
कुलालाचे कुंभ भाजल्याविण माती । काय आहे संगतीं पाणियाची ॥१॥
मेणाची पुतळी घेतां करीं बरी । अग्निचे शेजारीं राहे कैशी ॥२॥
तैसा अधिरासी काय संतसंग । मृगजळा तरंग येतील कैसे ॥३॥
तें आजि नवल देखियेलें डोळां । दगड जैसा जळां वेगळेपण ॥४॥
म्हणे मुक्ताबाई जाऊं देऊं नये । ऐसें सरिसें काय भांडें करा ॥५॥

९३
कुलाल आपल्या घरीं भाजवी भाचरी । म्हणे जैं होईल हरि कृपावंत ॥१॥
हरीसि वरदळ लावितो निशिदिनीं । धाडिला म्हणोनि तुम्हांपाशीं ॥२॥
तुम्ही संतजन उद्धराल तत्काळ । नामा लडिवाळ विठोबाचा ॥३॥
राखावें तें ब्रीद करावें पावन । धान बोलावणें गोरोबाला ॥४॥
म्हणे मुक्ताबाई भाजलें कीं कोरें । काकाचें उत्तर सत्य मानूं ॥५॥

९४
गोरा जुनाट पैं जुनें । हातीं थापटणें अनुभवाचें ॥१॥
परब्रह्म म्हातारा निवाला अंतरीं । वैराग्याचे वरी  पाल्हाळला ॥२॥
सोहं शब्द विरक्ति डवरली आंतरीं । पाहातां आंबरी अनुभव ॥३॥
म्हणे मुक्ताबाई घालूं द्या लोटांगण । जाऊं द्या शरण अव्यक्तासी ॥४॥

९५
मोतियांचा चुरा फेंकिला अंबरीं । विजुचिया परी कीळ जालें ॥१॥
जरी पितांबरें नेसविलीं नभा । चैतन्याचा गाभा नीलबिंदू ॥२॥
तळीपरि पसरली शून्याकार जाली । सर्पाचिये पिली नाचूं लागे ॥३॥
कडकडोनि वीज निमाली  ठायिंचे ठायीं । भेटली मुक्ताबाई गोरोबाला ॥४॥
ज्ञानदेव म्हणे कैसी जाली भेट । ओळखिलें अविट आपुलेंपण ॥५॥

९६
निवृत्तिदेव म्हणे चला गुंफेमधीं । अचळ हे आदि समाधी असे ॥१॥
सद्‌गुरुप्रसादें बोधिली नेटकी । गुहे गौप्य ताटी आड केलीं ॥२॥
दंड चक्राकार बांधिली चौकुन । आंत संतजन करिती वासा ॥३॥
ऐसे गुंफेमध्यें नाहीं नामदेव । म्हणुनि माझा जीव थोडा होतो ॥४॥
गैनीची मिरास घेतला प्रमाण । पूर्वभूमि जतन करित आस ॥५॥
निवृत्तिदेव म्हणे मुक्ताईच्या उत्तरें । भाजलें कीं कोरें कळों येईल ॥६॥

९७
परस्परें गुह्य करिती भाषण । म्हणती महाधन गांवा आला ॥१॥
रक्त श्वेत पीत नीळ वर्णाकार । नक्षत्रांची वर पूजा केली ॥२॥
प्रकाशमय तत्त्व ज्योतिर्मय पहाणें । दीप त्रिभुवनीं एक जाला ॥३॥
निवृत्तिदेव म्हणे कुलालाचें चक्र । अंतर बाहेर एक ऐसें जालें ॥४॥

९८
हांसोनि सोपानें खुणाविल्या खुणा । नामदेवा पाहुणा आला असे ॥१॥
तयासी हो पाक पाहिजे पवित्र । भाजलें कीं कोरें कळों नेदी ॥२॥
मुक्तिकेचे पाराखी तुम्ही आहां देवा । भाजुनि जीवा शिवा ब्रह्म करा ॥३॥
आनंदें डुल्लती करावरी कर । नेणों राहिलें कोरें कोण्या गुणें ॥४॥
निर्गुणापासोनी सगुणाची संगती । नाहीं स्वरूपस्थिति अंगा आली ॥५॥
म्हणे मुक्ताबाई हेरोनियां हेरा । हिरा किंवा गारा नेणों बापा ॥६॥

९९
जोहारियाचे पुढें मांडियेलें रत्न । आतां मोला उणें येईल कैसें ॥१॥
तैसें थापटणें पारखियाचा हात । वाफ जाल्या घात वायां जाती ॥२॥
प्रथम थापटणें निवृत्तीच्या माथा । डेरा जाला निका परब्रह्म ॥३॥
तेंचि थापटणें ज्ञानेश्वरावर । आतां कैंचें कोरें उरे येथें ॥४॥
तेंचि थापटणें सोपानाचे डोईं । यांत लेश नाहीं कोरें कोठें ॥५॥
तेंचि थापटणें मुक्ताबाईला हाणी । अमृत संजिवनी उतूं आली ॥६॥
तेंचि थापटणें नामदेवावर । डोई चोळूं मोहरे रडों लागे ॥७॥
गोरा म्हणे कोरा राहिला गे बाई । सुन्नेभरि नाहीं भाजियेला ॥८॥

१००
संतसमागम फळला रे मला । सन्मानाचा जाला लाभ मोठा ॥१॥
अतीथि आदर केला मुक्ताबाई । लांकडानें डोई फोडिली माझी ॥२॥
देवानें गोंधळ घातला गरुडपारीं । भिजली पितांबरी अश्रुपातीं ॥३॥
माझें माझें म्हणोनि गाईलेंज गार्‍हाणें । कळलें संतपण हेंचि तुमचें ॥
भरी भरोनियां आलों तुम्हांज जवळी । कैकाड मंडळी ठावी नोव्हे ॥५॥
नामा म्हणे सन्मान पावलों भरून । करितां गमन बरें दिसे ॥६॥