श्रीनामदेव चरित्र - अभंग ५१ ते ६०

५१
सोये सांडिली सर्वांची । जोडी केली विठोबाची ॥१॥
मायबापासी टाकिलें । ध्यान देवाचें लागलें ॥२॥
स्त्री पुत्र बंधु बहिणी । केली सर्वांची सांडणी ॥३॥
गणगोत इष्टमित्र । सर्व जोडिलें विठ्ठलपात्र ॥४॥
गोणाई म्हणे नामा । भली केली बारे सीमा ॥५॥

५२
नामयाची माता विनवितसे संता । म्हणे पुत्रनाथा काय करूं ॥१॥
नामा चाळविला पंढरिये नेला । विठ्ठलीं मीनला नामदेव ॥२॥
नेणें अन्नपाणी शिवणीं टिपणीं । अखंड चक्रपाणि ह्रदयीं वसे ॥३॥
संत म्हणती गोणाई विपरीत अवधारीं । नामा पंढरपुरीं वैष्णवांमाजीं ॥४॥

५३
नामयासारिखें निधान तुझिये कुसीं । धन्य तूं वो होसी जगामाजीं ॥१॥
धन्य  याचें सुख देखियेलें डोळां । प्रेमाचा जिव्हाळा अलौकिक ॥२॥
धन्य तुझें कुळ धन्य तुझा वंश । दीपासवें प्रकाश दिसे जेवीं ॥३॥
धन्य तुझी काया धन्य वाचा मन । करविलें स्तनपान नामयासी ॥४॥
धन्य हा दिवस तुवां केलें सार्थक । खेळविलें कौतुकें नामयासी ॥५॥
धन्य तुझें भोजन नाहीं नाम्याविण । धन्य उदकपान केलें तुवां ॥६॥
धन्य विश्रांतीसी केलें त्वां शयन । वोसंगा घेऊन नामयासी ॥७॥
धन्य तुझे कर कुरवाळिला नामा । धन्य तो संभ्रमा स्नेह तुझा ॥८॥
धन्य कृपदृष्टीं नाम्यातें पाहिलें । केस कुर्वाळिले बाळपणीं ॥९॥
ऐसी तूं वो धन्य जन्मोनियां धन्य । तुझें नाम धन्य मिरवत ॥१०॥
धन्य तुझा नामा ज्याची भेटी आम्हां । धन्य त्याचा प्रेमा नित्य नवा ॥११॥

५४
मग पंढरीनाथ म्हणे नामयासी । तूं जाई गोणाईसी घेऊनियां ॥१॥
अतिशय कांज इणें मांडिलासे फार । मातेसि निष्ठुर होऊं नये ॥२॥
स्तनपान देऊनि मोहें पाळिलासी । अंतर तियेसी देऊं नये ॥३॥
नामा म्हणे शरण आलों जिच्या भेणें । तिचे हातीं देणें उचित नव्हे ॥४॥

५५
देव जाला  नामा नामा जाला देव । गोणाईचा भाव पाहावया ॥१॥
हा घे तुझा नामा काय चाड आम्हां । आनंदाचा प्रेमा गोणाईसी ॥२॥
हातीं धरोनियां घेऊनी चालिली । फिरूनी पाहती जाली तंव तो देव ॥३॥
अगा माझ्या बापा तूं कोणा हवासी हवासी । मज दुर्बळासी काय होय ॥४॥
सोळा सहस्त्र मुख्य अष्ट तुझ्या कांताआ । त्या माझिया घाता प्रवर्ततील ॥५॥
पुंडलिकासी तुवां दिधली आहे भाक । गोणाई म्हणे ठक बहु होसी ॥६॥

५६
माझा नामा मज देई । जीव देईन तुझे पायीं ॥१॥
पुंडलिका भुलविलें । तैसें माझें बाळ केलें ॥२॥
तें गा न चले मजपासीं । दे गा माझ्या नामयासी ॥३॥
तुज संगतीं जे लागले । ते त्वां जितेंचि मारिले ॥४॥
विठ्ठल म्हणे गोणाई । आपुला नामा घेऊनी जाई ॥५॥
हातीं धरोनियां गेली । गोणाई तेव्हां आनंदली ॥६॥

५७
शिवणें टिपणें करोनि आपुलें । नित्य चालवणें संसारिक ॥१॥
गणगोतांमाजीं बरें केलेंज नांव । माझें सत्त्व सर्व बुडविलें ॥२॥
कवणें गुणें तुज पडिली बा भुली । सुख या विठ्ठलीं देखिलें काय ॥३॥
तूं भक्त निधडा हा देव धडफुडा । मेळविला जोडा येरवेरां ॥४॥
यासी नाहीं आप तुज नाहीं पर । आमुचा संसार विभांडिला ॥५॥
सरलें आयुष्य उरले थोडे दिस । थोर केली आस होती जीवीं ॥६॥
आमच्या माघारें राखिसी वो नांव । त्वां तंव बरावें दैवा काढियेलेंज ॥७॥
खांदिये भोपळा गळां तुळसीमाळा । जपसी वेळोवेळां रामकृष्णा ॥८॥
तेणें छंद नयनीं अश्रूंचिया धारा । केली ख्याति गव्हारा जनांमाजीं ॥९॥
अरे ऐसें तुवांज बुडविलें कुळ । सांडिली सकळ लोकलाज ॥१०॥
बरवी धरिली दृढ सत्वाची पाउटी । शिकवी दामशेठी नामयासी ॥११॥

५८
बोले दामसेठी । नाम्या ऐकावी हे गोष्टी ॥१॥
पाहे संसाराची सोये । हाटा बाजारासी जाये ॥२॥
कुटुंब चालवणें तुज । वृद्धपण आलें मज ॥३॥
तुजसाठीं नवस केलाअ । सेखीं हाचि कामा आला ॥४॥
दामा म्हणे नामयासी । किती शिकवावें तुजसी ॥५॥

५९
केशवासी नामा सांगतसे भावें । नफा वेवसाव जाला तैसा ॥१॥
मालिक गणोबा धोंडोबा जामीन । घेतलीसे पूर्ण निशाणचिठी ॥२॥
आठवडयाची बोली करूनियां आलों । नामा म्हणे धालों तुज पाहतां ॥३॥

६०
दामाशेठी म्हणे वेव्हार कोणासी । केला तो आम्हांसी सांग नाम्या ॥१॥
गणोबा नाईक नाम हें जयाचें । सावकार साचे पुरातन ॥२॥
तयांचे दुकानीं वेंचिलें कापडा । आठांवारीं तोड ऐवजासी ॥३॥
दामाशेठी म्हणे नामया सुजाणा । वेगीं द्रव्य आणा जाऊनियां ॥४॥