श्रीनामदेव चरित्र - अभंग ६१ ते ७०

६१
जावोनियां नामदेव । बोले गणोबासी भाव ॥१॥
द्र्व्य द्यावें हो सत्वरीं । आम्हीं जातों आपुल्या घरीं ॥२॥
मग म्हणे धोंडोबासी । तुम्ही जामीन ऐवजासी ॥३॥
द्र्व्य द्यावें हो लवकरीं । नाहीं तरी चलावें घरीं ॥४॥
ऐसें बोलोनि धोंडोबासी ।  पुढें लोटिलें तयासी ॥५॥
नामा पंढरिसी आला । संगें धोंडोबा आणिला ॥६॥

६२
कुलुप अर्गळा घालोनि कोठडिसी । घातलें धोंडयाशीं बंदीखानीं ॥१॥
गोणाई दामासेठी नव्हती तेव्हां घरीं । गेली भीमातीरीं स्नानालागीं ॥२॥
नामदेव गेले राउळा त्वरित । सांगतसे मात केशवासी ॥३॥
दामासेठी आले स्नान करूनियां । राजाई त्यां पायां लागुनि बोले ॥४॥
ऐका हो मामाजी पुत्राची हे मात । धोंडयाशीं घरांत कोंडियलें ॥५॥
दामासेठी बोले नामा कोठें गेला । बोलवा तयाला झडकरी ॥६॥
नारा महादा दोघे जाती राऊळासी । बोलाविती नाम्यासी चला घरीं ॥७॥
मुखाकडे पाहे केशवाच्या नामा । घरीं जातां दामा मारिल तो ॥८॥
देव म्हणे नाम्या भिऊं नको मनीं । नाम हें निर्वाणीं तारिल तुज ॥९॥
नामा घरां आला दामासेठीपायीं । नमस्कारूनि त्यांही उभा पुढें ॥१०॥
दामासेठी म्हणे नाम्या काय केलें । धोंडयाशीं कोंडिलें घरामध्यें ॥११॥

६३
अरे नाम्या  काये केलें । कासया धोंडयाशीं कोंडिलें ॥१॥
उदीम बरावा फळा आला । हरविलें भांडवला ॥२॥
संसारिक चतुर बहु । मातीसमान घेसी गहूं ॥३॥
नामा म्हणे दामासेठी । माझी ऐकावी हे गोष्टी ॥४॥

६४
ऐका दामासेठी सांगतों तुम्हासी  । द्रव्यही कुळासी मागुन घ्यावें ॥१॥
मालधनी आलों घेऊनियां घरा । तुम्ही कां दातारा गांजितसां ॥२॥
नामदेव म्हणे धोंडोबा नाईका । मिती आणि पैका द्यावा वेगीं ॥३॥
६५
धोंडोबा नामदेवें काढिला बाहेरी । अंतर्बाह्याक्तारीं सोनें जालें जालें ॥१॥
दामासेठी पाहुनी  नामयासी बोले । वेर्थ म्यां छळिलें तुज बाळा ॥२॥
राजाई गोणाई धांवोनियां आली । विनीत होऊनि बोली बोलताती ॥३॥
आम्ही हे कुटुंबी द्र्व्या नाहीं घरीं । म्हणोनि श्रीहरी पावलासी ॥४॥
गोणाई दामासेठी सांगे नामदेवा । न बोलावें भावा जनीं बापा ॥५॥
जगा मात कळलियावरी । नेतील हिरोनि धोंडोबासी ॥६॥
नामदेव म्हणे आपुलें द्र्व्य घ्यावें । उरलें तें धाडावें गणोबासी ॥७॥

६६
क्षेत्रीं हा वृत्तांत कळला सर्वाशीं । आले पंचक्रोशी सभोंवते ॥१॥
धोंडोबा गणोबा होते ज्याचे रानीं । ते आले धांवोनि मागावया ॥२॥
आपुलें द्र्व्य घ्यावें धोंडोबशीं द्यावें । नाहीं तरी चलावें पंचाइती ॥३॥
नामदेव म्हणे द्र्व्य तुम्ही द्यावें । आपुले घेवोनि जावें धोंडोबासी ॥४॥

६७
सकळ समुदाव मिळोनियां आले । द्र्व्य देउनि नेलेंज धोंडोबाशीं ॥१॥
धोंडोबाशीं सकळिके ग्रामस्थीं आणिले । पूर्ववत जाले दगडची ॥२॥
नामा म्हणे विठो पावला निर्वाणीं । भक्तां चक्रपाणि रक्षितसे ॥३॥

६८
आई जे शिकवी तीतें तुम्ही नाईका । नाहीं भय शंका लौकिकाची ॥१॥
लावोनि लंगोटी जालेती गोसावी । आमुची उठाठेवी कोण करी ॥२॥
ऐसी तुमची स्थिती विलग देखोनि । पडिलें चिंतवनीं काय करूं ॥३॥
धडचि कांटीये घातलें हो कैसें । बळेंचि आपणा पिसें लावियेलें ॥४॥
सुखाचा संसार करोनि बारा वाटे । नांव केलें मोठें जगामाजीं ॥५॥
तोडियेला मोह सांडियेली माया । भुलविले तुमचिया चित्ता कोणें ॥६॥
कवणें पुण्य ऐसी जोडियेली जोडी । केली बिघडाबिघडी आम्हां तुम्हां ॥७॥
तुमचि हे गति लेकुरें नेणति । कोण चालविती घराचार ॥८॥
म्हणोनि माझें चित्त आपुलेनि उद्वेगें । कवणा जीवींचे सांगे सुखदुःख ॥९॥
सर्वस्वें सांडोनि धरिला तुम्ही देव । येणें पुसिला ठाव संसारींचा ॥१०॥
आमची कणव न वाटेचि कांहीं । विनविते राजाई नामदेवा ॥११॥

६९
घरधनि याणीं केला गुरु । बाई मी आतां काय करूं ।
असोनि नाहींसा संसारू । चमत्कार कृपेचा ॥१॥
धांवे पावे गे मेसाई । येथें कोणाचें न चाले कांहीं ।
सत्यपण तुझे ठायीं । तरी हें नाहिसें करी गे ॥२॥
मंत्र घेतला जैसा । घरीं संताचा वोळसा ।
वोस पडो हरिदासा । गेले नमत मागुते ॥३॥
काय सांगों याची रीती । सोसे सोसे पाये चरणाप्रती ।
अवघे भांबडभूत होती । नाचताती आनंद ॥४॥
लौकिकांत गेलीं वायां । एकाच्या एक पडती पायां ।
म्हणती ये गा पंढरिराया । ब्रह्मानंदें डुल्लतां ॥५॥
भोळी सासू गोणाबाई । पांढरा स्फटिक व्याली पाही ।
त्यानें जोडिल शेषशायी । काय राजाई करूं म्हणे ॥६॥

७०
दोन प्रहर रात्र पाहोनी एकांत । राजाई वृत्तांत सांगे माते ॥१॥
अहो रखुमाबाई विठोबासि सांगा । भ्रतारासि कां गा वेडें केलें ॥२॥
वस्त्र पात्र नाहीं खाया जेवयासी । नाचे अहर्निशीं निर्लज्जसा ॥३॥
चवदा मनुष्यें आहेत माझ्या घरीं । हिंडती दारोदारीं अन्नासाठीं ॥४॥
बरा मार्ग तुम्ही उमजोनि सांगा । नामयाची राजा भली नव्हे ॥५॥