नाममहिमा - अभंग १५१ ते १६३

१५१
सुलभ सोपारें नाम केशवाचें । आठविताम वाचे दोष जाती ॥१॥
अनाथाचा सखा उभा नामापासीं । ऐसा तो प्रेमासी भुललासे ॥२॥
जातिवंत आम्ही वेदाचे पाठक । तरी सर्व फिकें नामाविण ॥३॥
नामा म्हणे नामीं रंगलों सतत । म्हणोनि अनंतें दिधली भेटी ॥४॥

१५२
विसावा विश्वाचा जो प्राण जीवाचा । तोचि नित्य वाचा जपों आम्ही ॥१॥
गोविंद वामन भावयुक्त भजन । सर्व जनार्दन हाचि भाव ॥२॥
चैतन्य अचिंत्य नाम हेंचि सत्य । नित्यता कृतार्थ विठठलनामें ॥३॥
नामा म्हणे उद्धरण आणिक नाठवे । केशवचि सवें पुरे आम्हां ॥४॥

१५३
राम हेंचि स्नान राम हेंचि ध्यान । रामें घडे यज्ञ कोटी देखा ॥१॥
न लगती साधनें नाना मंत्र विवेक । रामनामीं सुख रंगीं कां रे ॥२॥
नामा म्हणे नाम हेंचि वचन आम्हां । नित्य ती पौर्णिमा सोळा कळी ॥३॥

१५४
शास्त्राचेम हें सार वेदाचें गव्हर । उतरावया पार आणिक नाहीं ॥१॥
विठठल विठठल म्हणा उघडा मंत्र जाणा । कळिकाळ अंकणा होईल तुम्हां ॥२॥
न करावें खंडन खंडन उच्चारण । तप अनुष्ठान न लगे तुम्हां ॥३॥
सिद्धीचे हें सार मुक्तीचें माहेर । उतरावया पार दुजें नाहीं ॥४॥
विठठलापरतें काय करीसी दैवत । परब्रह्म निरुतें पंढरीये ॥५॥
सिद्धीचें सहज भक्तीचे हें बीज । केशवीं दिलें मज म्हणे नामा ॥६॥

१५५
मुक्तिप्रद आहे एक विठ्ठल नाम । आतां क्रियाकर्म कवणालागीम ॥१॥
राहेम राहेम तूं मना निवांत । ध्याई अखंडित नारायणा ॥२॥
संतसमागम साधी हें साधन । पावसी निर्वाण नित्य सुख ॥३॥
नामा म्हणे भज श्रीगुरुच्या पायीं । तरी वर्म ठायीं पडेल जाण ॥४॥

१५६
करिताम हे वेदाध्ययन ज्योतिष । नामाचा तो लेश न ये हातां ॥१॥
बहुत व्युत्पत्ति सांगति पुराण । व्यर्थ तें स्मरण नाम नव्हे ॥२॥
अनंत हें नाम जयांतुनि आलें । त्यांतचि विरालें जळीं जळ ॥३॥
तें नाम सद्‌गुरुकृपेविण कोणा । साधिताम साधेना जपें तपें ॥४॥
नामदेव म्हणे स्वतःसिद्ध नाम । गुरुविण वर्म हाताम न ये ॥५॥

१५७
ज्ञान ध्यान जप तप साधन तें । नाम प्रत्ययातें न ये कोणा ॥१॥
गुरुपदीं जावें आधीं हो शरण । मी हें माझें ओळखुन घ्यावें नाम ॥२॥
तयाचें तें मूळ पाहोनियां त्यांते । मिळवावें द्वैत अद्वैतातें ॥३॥
द्वैत द्वतातीत स्वयंभ संचलें । तेंचि नाम आलें त्रिभुवनीं ॥४॥
नामदेव म्हणे परब्रह्म नाम । द्वैत क्रियाकर्म नाहीं तेथें ॥५॥

१५८
सद्‌गुरुवांचुनी नाम न ये हातां । साधन साधितां कोटी गुणें ॥१॥
जैसा कांतेविण करणें संसार । तैसा हा व्यापार साधनांचा ॥२॥
जंव सद्‌गुरु नाहीं केला भ्रतार । साधनाविचार व्यर्थ गेला ॥३॥
नामदेव म्हणे सद‌गुरुपासोनी । नाम घ्या जाणोनी नाना कांहीं ॥४॥

१५९
चंद्र्भागतीरीम उभा राहिलासी । भक्तांचे मानसीं भाव मात्र ॥१॥
काय पुंडलिकें केल्या तपरासी । जाणोनि मानसीं भावमात्रें ॥२॥
भावेंविण देवा सर्वथा नातुडे । नेणती बापुडे बद्धजन ॥३॥
नामा म्हणे माझें माहेर पंढरी । भेटती महाद्वारीं संतजन ॥४॥

१६०
देवाचे हे आत्मे जाणावे संत । त्यांचे पदीं रत सर्वभावें ॥१॥
श्रीहरीची भेटी सहजचि होय । श्रम लया जाय जाला आधीं ॥२॥
पापाचे पर्वत भस्म नामाग्नीनें । अभक्तासी हाण नामविण ॥३॥
नामदेव म्हणे नामाग्नीच्या पोटीं । नाना पाप कोटी दग्ध होती ॥४॥

१६१
अवघे ते दैवाचे विठठल म्हणती वाचे । अवघे कुळ त्यांचे पुण्यवंत ॥१॥
अवघेचि संसारीम जाणावे ते धन्य । ज्यांचे प्रेम पूर्ण पांडुरंगीं ॥२॥
अवघा विठठल भोतिती दिनरातीं । वोळगे किंकरवृत्ति नामा त्यांतें ॥३॥

१६२
म्हणे दीनबंधू तुम्ही सावध व्हावें । संतांशीं नमन नाम वाचें जपावेम ॥१॥
नामाविण साधन नाहीं या कलियुगी । व्यर्थ श्रम होती पाहतां मत्तें ॥२॥
मताभिमान करोनि तुम्ही जाल आड वाटां । अभिमानें ठकविले नारदादि श्रेष्ठा ॥३॥
आलिया जन्मास आतां न करी आळस । नामदेवालागीम सांगे जगन्निवास ॥४॥

१६३
सकळ संतजन देखोनि नयनीं । टाळिया पिटोनी गाता नाम ॥१॥
म्हणती धन्य भक्त निधडा वैष्णव । ब्रह्मादिकां माव न कळे याची ॥२॥
कैसा ऋणिया केला पंढरीनाथ । आहे सदोदित याचेजवळी ॥३॥
पूर्वी तो प्रल्हाद श्रवणीं ऐकिला । किंवा हा देखिला संतामधीं ॥४॥
नामा येऊनियां चरणासी लागला । ह्रदयीं आलिंगिला भक्तराज ॥५॥