नाममहिमा - अभंग १०१ ते ११०

१०१
नाम जींही उच्चारण केलें । तींही वैकुंठ साधिलें ।
भवसागर पार पावले । उद्धरले हरिभक्त ॥१॥
नाम दुर्लभ दुर्लभ । तारील हा पद्मनाभ ।
पुंदलिकें करोनियां स्वयंभ । केशव मूर्ति केली उभी ॥२॥
ऐसें अगाध हरी रुपडें । प्रत्यक्ष पुंडलिकापुढें ।
भक्ती काज कैवाडें । भीमातरीं उभा असे ॥३॥
वर्णावया न पुरे शेष । वेदां न घालवे कास ।
तेथें शास्त्र काय घेती भाष । रुप वर्णावया हरीचें ॥४॥
उद्धव अक्रूर द्वापारीं । त्यासवें खेळले हरी ।
मग ते उद्धरिले अवधारी । ज्ञान देऊनि श्रीकृष्णें ॥५॥
नामा म्हणे ऐसें नाम । हरिकथेसी धरी प्रेम ।
तरी तुझा धन्य जन्म । मनुष्य जन्मीं असतां ॥६॥

१०२
हरिनाम पाठ हाचि भाव । हरी हरी हाचि देव ।
हरिविण न फिटे संदेह । सर्व जिवांचा जाण पां ॥१॥
हरितत्त्व ज्याचे देहीं । तोचि तरला येथें पाही ।
हरिविण या डोहीं । भवसागर कैसा तरेल ॥२॥
रामकृष्ण वासुदेवा । हाचि सर्व जिवांचा विसावा ।
येथें पोकारुनियां धांवा । विठ्ठलनाम उच्चारी ॥३॥
नामा जपे ह्रदयीम सदा । रामकृष्ण हाचि धंदा ।
हरिराम परमानंदा । हाचि जप जपतसे ॥४॥

१०३
पद तीर्थ दान हें सर्व कुवाडें । नाम एक वाड केशवाचें ॥१॥
मुमुक्षु साधकीं सदा नाम गावें । तेणेंचिया व्हावें अखंडित ॥२॥
विपत्तीचें बळें न होतां विन्मुख । नाममात्र एक धरा वाचे ॥३॥
जीवन्मुक्त शुक मुनि ध्रुवादिक । तयासी आणिक ध्यास नाहीं ॥४॥
नामयाची वाणी अमृताची खाणी । घ्यावी आतां धणी सर्वत्रांही ॥५॥

१०४
केशव नाम गाय माधव नाम गाय । विठ्ठल नाम गाय कामधेनु ॥१॥
वेणुवादीं चरे पाणी पी भीवरें । ती गाय हंबरे भक्तालागीं ॥२॥
भक्तीसुखें धाय प्रेमें तें पान्हाय । भुकेलिया खाय पातकासी ॥३॥
नामा म्हणे गाय पंढरीसी आहे । पापिया न साहे पाठीं लागे ॥४॥

१०५
आदरें जपतां केशवाचें नाम । वैकुंठ हें धाम पायां पडे ॥१॥
आणिक सायास करुनि कदापि । चौर्‍यांशींच्या सिपीं गुंफीं नका ॥२॥
याजसाठीं हरिनाम निरंतरीं । तारील निर्धारीं भाक माझी ॥३॥
भावभक्ती क्रिया नलगे आणिक । कीर्तन तारक म्हणे नामा ॥४॥

१०६
केशव म्हणतां क्लेश जाताती परते । त्याहुनि सरतें आणिक नाहीं ॥१॥
वेद कां पढसी शास्त्रें कां शिणसी । उदंड वाचेसी हरी म्हणा ॥२॥
याहुनि पैं सार नाहीं हो दुसरें । भीष्में युधिष्ठिर उपदेशिला ॥३॥
नामा म्हणे धरा केशवीं विश्वास । तुटे गर्भवास नामें एकें ॥४॥

१०७
शेतीं बीज नेतां थोडें । मोटे आणिताती गाडे ॥१॥
एक्या नामें हरि जोडे । फिटे जन्माचें सांकडें ॥२॥
बाळे भोळे जन । सर्व तरती कीर्तनें ॥३॥
नामा म्हणे नेणें मूढें । नाम स्मरावें साबडें ॥४॥

१०८
तोडीं हें बिरडें मोह ममता आधीं । विषय बाधा कधीं गुंफो नको ॥१॥
असे घराश्रमीं भजे सर्वांभूतीं । मी माझें पुढतीं म्हणों नको ॥२॥
तूं तंव लटिका आलासी कोठुनि । मी माझें म्हणोनि म्हणतोसी ॥३॥
नामा म्हणे मूळ राम परब्रह्म । जगाचा विश्राम त्यासी भजे ॥४॥

१०९
मी म्हणतां अहंता होईल पूर्णता । भजन सर्वथा न घडे येणें ॥१॥
आपुलें आपण विचारावें धन । हरि हाचि पूर्ण भजें कारे ॥२॥
हेंचि भजन थोर करी निरंतर । नाम हें सधर मनें गिळी ॥३॥
नामा म्हणे अपार नाम पारावार । श्रीराम सुंदर जप करी ॥४॥

११०
एकांत एकला सर्व आहे हरी । ऐसेंचि अहर्निशीं ध्यायिजे तूं ॥१॥
सर्वांभूतीं विठठल आहे आहे साचे । हें तंव वेदींचे वचन जाण ॥२॥
मार्ग हाचि सोपा गेले मुनिजन । जनीं जनार्दन हाचि भावो ॥३॥
नामा म्हणे नाम मंत्र उच्चारण । सर्वही कारण होईल तुझें ॥४॥