कोवळीं फुलें वाळलीं कोवळ्या गालीं;
'मज आइकडे न्या' म्हणे, आसवें आलीं.
उरिं धरा, कांहिंही करा, न हासे-खेळें;
'मज आइकडे न्या' असें सोनुलें बोले.
चहुंकडे घेउनी कडे फिरविलें त्यास,
''मज आइकडे न्या' ! खळचि नसे तोंडास.
'सोनुल्या, छान बाहुल्या आणि घे घोडे'
'मज आइकडे न्या' गोष्ट न अपुली सोडे.
'खाउ घे, रहा पण उगें ! किती समजावूं ?'
'मज आइकडे न्या' म्हणे - काय त्या खाऊ ?
माउची, चिउ-काउची कहाणी सांगे
'मज आइकडे न्या' एक, पाठिला लागे,
काउची, गाउ-बाउचीं गाइलीं गाणी;
'मज आइकडे न्या' मनीं न दुसरें आणी.
'किती लांब मुला, तें गांव जिथे गेली ती !'
'मज आइकडे न्या' गोष्ट एक पहिली ती.
'वांकड्या मधें टेकड्या, नद्या, किति रानें !
घे ऐकुनि, 'आईकडे न्याच' परि गाणें.
किति किती योजिल्या रिती तया रिझवाया !
'मज आइकडे न्या' दुसरें सारें वाया.
भगवान ! वांचती प्राण कसे तरि त्यांचे
जग सोडुनि जाती आइबाप हे ज्यांचे ?