अध्याय ५१ वा - श्लोक १ ते ५

श्रीशुक उवाच - तं विलोक्य विनिष्क्रांतमुज्जिहानमिवोडुपम् ।
दर्शनीयतमं श्यामं पीतकौशेयवाससम् ॥१॥

क्कुरुलकुक्षीरार्णवकौस्तुभा । श्रवणभजन लावण्यप्रभा । हृद्भूषणीं पंकजनाभा । प्रियम प्रभाभासुर तूं ॥२२॥
शुक म्हणे गा श्रवणरसिका । मथुरेबाहीर यदुनायका । येतां आश्चर्य यवनकटका । कालयवनासह गमलें ॥२३॥
त्यातें देखोनि काळयवन । नारदें जैसें कथिलें ध्यान । त्या चिह्नाची वोळखण । पाहता जाला हरिरूपी ॥२४॥
तमिस्रागर्भीं उदयाद्रिशिखरीं । कर्कप जैसा उदयो करी । प्रभापळलवनाडिकांबरी । चढती अंबरीं प्रकाशे ॥२५॥
तैसा अमोघ दर्शनीय । इंद्रोपलाङ्ग तेजोमय । कुंतलभासुर भ्रमरप्राय । पीतकौशेयपरिधान ॥२६॥

श्रीवत्सवक्षसं भ्राजत्कौस्तुभामुक्तकंधरम् ।
पृथुदीर्घचतुर्बाहुं नवकंजारुणेक्षणम् ॥२॥
नित्यप्रमुदितं श्रीमत्सुकपोलं शुचिस्मितम् ।
मुखारविंद बिभ्राणं स्फुरन्मकरकुंडलम् ॥३॥

कौस्तुभभासुर हृदयकमळीं । कंठीं सोज्वळ मुक्तावळी । कौस्तुभ श्रीवत्साङ्काजवळी । श्रीवनमाळी निरायुध ॥२७॥
आजानुबाहु सुपीन चारी । मंडित कटकाङ्गदकेयूरीं । नवकंजारुणविशाळनेत्रीं । प्रमुदितवक्त्रीं मन्मथभा ॥२८॥
गंडमंडित कुंदललक्ष्मी । अनाच्छादित नयनपक्ष्मीं । भासुरश्मश्रुल शोभासूक्ष्मीं । श्मश्रूद्गमीं निमासुर ॥२९॥
चारुशुचिस्मित मुखारविंद । कीं तो मूर्त परमानंद । काळयवनें देखोनि विशद । मानी आह्लाद हृत्कमळीं ॥३०॥
नारदें कथिलीं जीं लक्षणें । तितुकीं तेव्हां कालयवनें । कृष्णशरीरीं कवणकवणें । निर्धारिलीं तें अवधारा ॥३१॥

वासुदेवो ह्ययमिति पुमाञ्श्रीवत्सलांछनः । चतुर्भुजोऽरविंदाक्षो वनमाल्यतिसुंदरः ॥४॥
लक्षणैर्नारदप्रोक्तैर्नान्यो भवितुमर्हति । निरायुधश्चलन्पद्भ्यां योत्स्येऽनेन निरायुधः ॥५॥

मथुरेबाहीर आला पुरुष । निःशंक निर्भय स्वप्रकाश । नारदें कथिला चिह्नविशेष । पाहे यवनेश तद्रूपीं ॥३२॥
श्रीवत्स याचे वक्षस्थळीं । सुंदरपंकजाक्ष वनमाळी । चतुर्बाहु गंडस्थळीं । मकरकुंडलें प्रतिभाती ॥३३॥
नारदोक्तलक्षणीं पाहतां । म्हणे हा वासुदेवचि तत्वता । आयुधें टाकूनि पदात्ति होतां । अन्य सर्वथा हों न शके ॥३४॥
मीही होऊनि निरायुध । चरणचाली करीन युद्ध । हा वासुदेवचि प्रसिद्ध । नारदबोधें वोळखिला ॥३५॥