प्रसंग अठरावा - समाधि

मग येणें जाणें खंडलें आन पहाणेंहि पारुषलें । मी मजमाजीं बिंबलें । उदकीं भानुन्यायें ॥४२॥
अर्ध ऊर्ध्व मध्य शुन्य । गुरुलक्षें लाधलें अंजन । निरंजनी ब्रह्म संपूर्ण । सामावलें ॥४३॥
जसैं घटीं भरल्‍या जळ । भीतरी सूर्य दिसे निश्र्चळ । घट भंगल्‍या केवळ । बिंब तेथेंचि असे ॥४४॥
तदन्यायें स्‍वयें जनीं विजनीं । सकल राहिले व्यापुनी । मजविण आन दुजा मेदिनीं । भासेचि ना ॥४५॥
मग जिणें मरणें दोन्ही नाहीं । स्‍वयंभ सदोदित पाहीं । या साक्षीचा दरुषणीं साही । कोणी विरळा असे ॥४६॥
तेथें मी पुरुष ना स्त्री । घरबारी ना बाळब्रह्मचारी । काळें गोरें सांवळे विचारी । स्‍वरूप नाहीं माझें ॥४७॥
तेथें मजला पाठी ना पोट । मध्य ना दिसे शेवट । अवघाचि ब्रह्माचा निघोट । असोन न दिसे ॥४८॥
तेथें मज याति ना कुळ । पाहतां मूळ ना ढाळ । अनेक रूपांहूनि निर्मळ । स्‍वरूप माझें ॥४९॥
तेथें मी जोगी ना फकीर । जंगम ना दिसें कलंदर । संन्यासी ना दिगंबर । माझा मी एकलेणें ॥५०॥
चौर्‍यांशी लक्षीचें वेषधारी । त्‍यांहून वेगळा स्‍वयें अरुपधारी । मज नाहीं विषयांची भरोवरी । निर्विकार असे ॥५१॥
पृथ्‍वी आप तेज वारा । नभ व्यापून असे न्यारा । समाधि लागली सांगेन अवधारा । श्रोते हो तुम्‍ही ॥५२॥
ब्रह्मांडीं अनेक अनेक तमासे जाले । पहाणेंपण गिटूनियां पाहिलें । तें सांगतां कोपती साधु भले । म्‍हणोनि गोप्य केलें ॥५३॥
शेख महंमदें घेतली समाधि । ते युगानयुगीं आधीं । हे खुण जाणती निज भेदी । ब्रह्मज्ञानी ब्रह्म जाले ॥५४॥