संतचरित्रे - चोखामेळा

चोखामेळियानें पाजियेलें दहीं । पडों दिलें नाहीं उणें त्याचें ॥१॥
तयाचें चरित्र परिसावें सादर । करितों नमस्कार सतजनां ॥२॥
तयाची जे कांता तयाच सारिखी । भावार्थ नेटकी आवडीची ॥३॥
साधन द्वादशी आली एके काळीं । उठोनि प्रात :--- काळीं काय बोले ॥४॥
उठीं उठीं कांते स्वयंपाक करीं । आतां येतील हरि पारण्यासी ॥५॥
तंव एक्या ब्राम्हणें आइकिली मात । तेणें दिवाणांत सांगितलें ॥६॥
दिवाणानें दूत उआठविले त्यासी । चोखामेळियासी धरूनि आणा ॥७॥
दूतीं जाऊनियां धरुनी आणिलें । म्हणे काय झालें चोखामेळा ॥८॥
विठोबासी दहीं पाजीत असतां । कांहो माझ्या हाता आंसडीलें ॥९॥
रडतो हा कांरे सभेसी पुसती । तो म्हणे वृत्तांत ऐसा झाला ॥१०॥
रुसूनियां विठो गेल म्हणऊनि । रडे दीर्घध्वनी करूनियां ॥११॥
म्हणती या महारानें देव बाटविला । जिवें मारायाला बैल जुंपा ॥१२॥
बांधोनियां पाय हांकियले बैल । धरूनि शिवळ विठो उभा ॥१३॥
उडती आसुड बइलांचे पाठी । मारितां हिंपुटीं थोर झाली ॥१४॥
तयाची ते कांता उभी राहूनियां । म्हणे देवराया हात काढी ॥१५॥
खाइलें जेविलें त्याचा हा उपकार । दुबळीचा भ्रतार मारूं पाहसी ॥१६॥
पाळिलें पोसिलें माझिया धन्याशी । उतराई झालासी ओढावया ॥१७॥
अन्नाची त्वां क्रिया नाहींरे राखिली । रांडकी त्वां केली चोखियाची ॥१८॥
काढीं हात आतां जाय परता उसण्या । जया पोट पोसण्या येथूनियां ॥१९॥
चोखा म्हणे रांडे विश्वाचा पोसणा । संतांचा देखणा विठो माझा ॥२०॥
जन लोक पुसती कोणा बोलतीस । ते म्हणे तुम्हांस काय दिसे ॥२१॥
अनंत ब्रम्हांडें जयाचे उदरीं । त्यानें चहूंकरीं धरियलें ॥२२॥
पीतांबरधारी घन:शाम मूर्ती  । रखुमाईचा पति विठ्ठल हा ॥२३॥
समस्तांसी तेव्हां दिलें दरुशन । केलें समाधान नामा म्हणे ॥२४॥