भक्तवत्सलता - अभंग ३८ ते ४०

३८.
अणिमादि सिद्धि जयाचिया दासी । उणें तयापासीं काय आहे ॥१॥
आणिकाचे द्वारीं सांडोवा पैं होसी । धिग्‍ धिग्‍ न लाजसी असे जना ॥२॥
सुलभ सोपारा सेवा माझा स्वामी । म्ह-णतां जोडे नामीं एक वाचे ॥३॥
अजामेळ वैकुंठा एक नेला नामें । मणिका विमानें स्वयें नेली ॥४॥
ऐसा हा कृपाळु आसनीं शयनीं । न विसंबावा मनीं भाग्यवंतीं ॥५॥
जटायु पक्षियाचें स्वयें झाला लेंकरूं । त्याचा क्रियापारु केला रामें ॥६॥
शबरीचीं फळें उच्छि ष्टेंही खाय । ना विसरती पाय कैसे प्राणी ॥७॥
शाहाणिया द्वार-पाळ ह्मणतां लाज थोरी । जरी झाला भिकारी न पाहे ॥८॥
तो बळीचा द्वारपाळु सारथी पार्थाचा । तो गोसावी आमुचा देवराणा ॥९॥
गर्भवास तया न होती रे जना । म्हणोनि लोक भजना प्रवर्तले ॥१०॥
अंबऋषिराया सांपडले सायास । साहिला  गर्भवास सकळ देवें ॥११॥
उच्छिष्ट होंचि खातां प्रायश्चित्त असे । तो गोपाळाचे कैसें खाय हरी ॥१२॥
त्या सुखा सुरवर जन्म इच्छिताती । म्यां अ सा लक्ष्मीपति कां न सेवावा ॥१३॥
म्हणोनि सोइरा आन दुजा नाहीं । गुरुपिता पाहीं हाचि बंधु ॥१४॥
सज्जन सांगती अनेक नाही आह्मां । कीर्ति वर्णी नामा होऊनि भाट ॥१५॥

३९.
धना जाट घरीं नित्य उभा हरी । एकनाथा घरीं धो-तरें धूत ॥१॥
कबीराची पांजणी करी चक्रपाणी । जनीसवें शेणी वेचूं लागे ॥२॥
बोधल्याचें शेत पेरी श्रीअनंत । नामयासांगतें केशव हरी ॥३॥
गोर्‍या कुंभाराचीं मडकीं घडी अंगें । चोखामेळयासंगें ढोरें ओढी ॥४॥
रोहिदासाचें कुंड धुतो श्रीगोपाळ । सांवत्याचा ढोरें ओढी ॥५॥
नामा ह्मणे देव भक्तांचा वल्लभ । मागें पुढें उभा पांडुरंग ॥६॥

४०.
देवा तूं जया होसी प्रसन्न । तया नलगे कर्मबंधन । निकें म्हणती सकळ जन । नीच लोक वंदिती ॥१॥
तुझी दृष्टी कृपा-वंता । जयावरी पडे अनाथनाथा । तया न बाधी संसारव्यथा । सर्वस्व त्याचें हरीसी ॥२॥
माती धरिल्या होय कनक । भोग भोगिती परममूर्ख । नाढळती महादोष । मुखीं नाम गर्जतां ॥३॥
धन्य धन्य ते संसारीं । पुरुष अथवा हो नारी । दरिद्र नाहीं त्यांचे घरीं । तूं श्रीहरी सानुकुळ झालिया ॥४॥
ऋद्धि सिद्धि द्वारीं वोळं-गती । वैरी दास्यत्व करिती । विषें अमृतें होती । तूं श्रीपति सानु-कुल झालिया ॥५॥
येथूनि नेसील परतें । नामा ह्मणे वैकुंठातें । लक्षा नये चहूं वेदां तें । नाना मतें धुंडाळितां ॥६॥