जवळ नाहीं नाणें, आणि हवें तें करीन म्‍हणे

द्रव्याचा उपभोग घेत नाहीं, त्यास लक्ष्मी शोभत नाहीं   मुसळास-मुसळाशीं गांठ पडत नाहीं   पहार्‍याला संत्री आणि राज्याला (राजाला) मंत्री   सूर्य शिळा, अग्नि ओवळा, आणि गंगा पारोशी म्हणतां येत नाहीं   सगळा गांव बाबाचा, आणि कोणी नाहीं माझ्या कामाचा   नाहीं धरायला डहाळी, नाहीं धरायला मुळी   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   नाकांत नाहीं कांटा, दिमाख मोठा   माधुकरी-माधुकरीचें आणिलें आणि अर्धें पोट भरिलें   दैवाचा फटका, नाहीं अद्यापि ठाउका   असेल मालक शेती तर होती, नाहीं तर माती   भिंती सारव, म्हणे कोनाडे किती   मानणें-मानला तर देव, नाहीं तर दगड धोंडा   दृष्टीआड सृष्टि आणि वस्त्राआड जग (जन) नागवें   लहान-लहान तें छान, मोठें तें खोटें   गोठणचं गाईल आणि घरांतली जाईल, द्याल तितका मार खाईल   मेल्याविणा स्वर्ग दिसत नाहीं   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   आपलें नकटें आणि लोकांचें चोखटें   ज्‍याचे जवळ पैका, त्‍याचे बोल ऐका   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   (जें)पिंडी तें ब्रह्मांडीं   तिळभर करावें आणि डोंगरभर गर्जावें   चूल आणि मूल   बाईल गेली यात्रेला आणि लौकरच आली घराला   आरशांत पाहणाराचे तीन प्रकारः नर, वीर आणि वानर   चोर तो चोर आणि-आणखी शिरजोर   कांही प्राप्त होईना ज्‍यास, तो म्‍हणे मला आधींच त्रास   योग्यता-योग्यतेनें मिळवी, तें दैवावर न घालवी   मनाचें तें पेणें, त्रिभुवन ठेंगणें   गुह्य ठेवण्याची नाहीं युक्ति, तर राज्‍य चालविण्याची भ्रांति   गृहस्‍थाश्रम झेपत नाही, संन्यास पाळत नाहीं   जित्‍या नाहीं गोडी, मेल्‍या बंधने तोडी   मना एवढा ग्वाही, त्रिभुवनांत नाहीं   सोनें केलें देवानें आणि सोन्याचा देव केला माणसानें   फुटकी कांच नी गेली पत, पुन्हां येत नाहीं   आपलें नकटें आणि लोकांचे चोखटें बरोबर आहे   दैव आलें द्यायला अन्‌ पदर नाहीं घ्यायला   कुणब्‍याची बेटी आणि गव्हाची रोटी   कामापुरता मामा आणि ताकापुरती आजीबाई   सगळा स्वैंपाक तयार झाला आणि विसरली मिठाला   आले मी नांदायला, अन् मडकें नाहीं रांधायला   जगाशीं झगडल्‍याशिवाय मनुष्‍यपण येत नाहीं   कामाला नडी आणि रिकामपणाला घोडी   कैलास कंटाळे तों गाणें, आणि कान फाटेतों लेणें   घडी मोडली ती सुधारणें नाहीं   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   बाभळीचा कांटा, पुढें तिखट आणि मागें पोंचट   आपली हाण (हानि) आणि जगाची मरमर