ज्याचे पदीं सर्व विसर्ग नाहीं । विलोकिती पंडित त्यासि पाही ॥
समर्थ ते सर्व भया पहारी । सेवी दयासिंधु निजावतारी ॥२५१॥
जव नव्हे मन पांगुळ पाही । तव नसे सुख केवळ कांहीं ॥
गुज असे भवतारक बोले । कवि सदाचवि घेउनि बोले ॥५२॥
जोडूनिया संतपदाब्ज जोडी । घेतो सदा सार विचार गोडी ॥
यालागि बेडी तुटली भवाची । संप्राप्ति झाली निज राघवाची ॥५३॥
जनी वनी दाउनि रामराणा । निवारिला दुर्जय भेद जाणा ॥
सेवा तुह्मीं संत दयाळ तेहो । त्याच्या पदीं चिन्मय होय देहो ॥५४॥
ज्याची वाणी दाखवि चक्रपाणी । त्याचे माथा वंदिता पादपाणी ॥
पाणी वाहे अंतरी चित्सुखाचें । लागे पायीं शून्य नाना मखाचे ॥५५॥
जेणे द्वारे द्वारकानाथ जोडे । तेणे द्वारे चालता जन्म मोडे ॥
ऐसे योगी जाणती भेद भागी । त्याचे संगी पाविजे कृष्णवेगी ॥५६॥
जयाची पदे वंदिती देव जाणा । जया वर्णिता मौन्य वेदा पुराणा ॥
चिदानंद तो राम कैवल्य राणा । स्मरा सर्वंदा हा जळे कर्मघाणा॥५७॥
जो संचला येक अनेक ठायीं । जो देखिल्या भेद नुरेचि कांहीं ॥
ज्याच्या पदीं भेद अभेद नाहीं । तो भेटला रे निजराम पाहीं ॥५८॥
जया चिंतिता शोक गेला दिगांता । जया लक्षिता शून्य संसार चिंता ॥
जया भेटता भेटि नेदी अहंता । तया सद्‌गुरुचे मनी पाय चिंता ॥५९॥
शिवाशीवाचा लवलेश कांहीं । ज्याच्या स्वरुपी अणुमात्र नाहीं ॥
विश्राम तो राम मुनी जनाचा । ध्याता नुरे ठाव षा मनाचा ॥२६०॥
जो चिंतिता संशय वस्त्र फाटे । जो लक्षिता भेद समुद्र आटे ॥
जो भेटता बोध अगाध दाटे । त्यावेगळे सार दुजे न वाटे ॥२६१॥
जो प्रेमे विटेवरी नीट आहे । आवीट भावेचि तयासि पाहे ॥
घेऊनिया मायिक वीट आता । वंदी मना विठ्ठल पायमाथा ॥६२॥
जो सर्वदा भक्तिपंती पडेहो । जो सर्वदा शांतिजळी बुडेहो ॥
जो सर्वदा संतपदी जडेहो । त्यातेचि हा राघव सांपडे हो ॥६३॥
जो सर्वदा चिन्मय सार सेवी । त्याच्या क्रिया सर्वही ज्ञानदेवी ॥
ऐसे कवी केशव राजबोले । अबोलणा मीच कळोनि डोले ॥६४॥
जो चिंतिता पावन सर्वसृष्टी । त्याचे पदीं सावध घालि दृष्टी ॥
तेणे गुणे निर्गुण पुष्टि जोडे । माया उडे भेद तरुचि मोडे ॥६५॥
जया चिन्मया शोधिता शास्त्रबोधे । क्रियाकानने दग्ध निर्वाण बोधे ॥
तया आठवा आठवातीत देवा । करु निवांत नित्य अद्वैत सेवा ॥६६॥
जीव दशा असता जिव लोका । परि सदा शिव हे अवलोका ॥
तरि तुह्मा हृदयीं शिव राहे । शिवमयी श्रुति हे वदताहे ॥६७॥
जप तप करिताही तो कधी प्राप्त नाहीं । सुखनिधी हरितो म्या देखिला सर्व ठाई ॥
ह्मणवुनि बहु धालो पूर्ण लोभे निवालो । कवि ह्मणे जगदात्मा संत संगेचि झालो ॥६८॥
जनी वनी समचिन्मय दाटले । निरखिता भवमंडळ आटले ॥
समरसे मनही समदाटले । कवि ह्मणे अति कौतुक वाटले ॥६९॥
जरि सदा गुरुच्या पदा । तरि कदा न घडे भव आपदा ॥
तनु मदा परते मग ठेविशी । ध्रुवपदा परते पद पावशी ॥२७०॥
जन मिषे घनचिन्मय संचले । न कळता जन व्यर्थचि वंचले ॥
जरी नी केवळरेन पद आपले । तरि स्वये निजनिस्थळये कळे ॥२७१॥
जेथें नसे भाव अभाव कांहीं । जयासि हा नेमक ठाव नाहीं ॥
तया पदा संत बळेचि गेले । अनंत होवोनि निवांत ठेले ॥७२॥
ज्याचा वाटे लागता प्रेम दाटे । ज्याच्या पायीं घोर संच्यार आटे ॥
ज्याच्या संगे मोडला रंग थाटे । सर्वात्मातो भेठता सर्व भेटे ॥७३॥
जरी करे हरि केवळ माय । तरि लया ममता मिळ जाय ॥
मन गळे वितुळे तरिमाया । सुखवधू मग होईल काया ॥७४॥
झाला जया चिन्मय बोधपाही । ते नेणती भेद अभेद कांहीं ॥
त्रिवेद ही त्यास विनोद वाटे । पदोपदीं एक प्रमोद दाटे ॥७५॥
झाली मृषा आत्मसुखें फळाशा । यालगि नेणेचि फळाभिलाषा ॥
सदा निजानंद पदी विराजे । नवर्णवे भाग्य अगाध माझे ॥७६॥
जो सर्वदा ज्ञान नदीस न्हाला । साकल्यजो पूर्ण पदी निवाला ॥
धाला सुखे केवळ ब्रह्म झाला । त्याच्या गळा धावुनि हातघाला ॥७७॥
जपी तपी रे अवघे रंग पीरे । हे गर्जती चित्सुख मग पीरे ॥
बैसे तयाच्या पद मंडपीरे । क्रिया सरेतो निजमध पीरे ॥७८॥
जो चालवी चिन्मय लाड माझा । दयाळ तो सद्गुरु देवराजा ॥
मातापिता नाम तयासि साजे । पायी कवी आत्मसुखे विराजे ॥७९॥
अकस्मात हा मंदिरा राम आला । मनोवृत्तिचे बैसणे पूर्ण घाला ॥
नका वेळ लावू उटा शिघ्र आता । जगन्नायकाचे धरा पाय माथा ॥२८०॥
आंगी जया लागुनि आंगनाहीं । संगीच हा संग नुरेचि कांहीं ॥
भंगी कदा भंग नसे तयाला । अभंगतो केवळ राम झाला ॥८१॥
अलक्ष हे वेद ह्मणे जयाते । झाला मृषा सर्व विचार तेथें ॥
त्याचिप्तदीं धोपट मार्ग केला । क्षणक्षणा तोचि दयाळ बोला ॥८२॥
असोनि माया मय अंतवंती । आरुढती स्वर्गगती अनंती ॥
न जाणती सर्व क्रियाविधाना । निदानते हेचि निदान माना ॥८३॥
अत्यंत झाला परिपाक पाहीं ।भवार्णवाचा मज धाक नाहीं ॥
निष्कामधामी समसार नामीं । स्थिरावलो सर्व गताभिरामी ॥८४॥
अदृश्य हे सर्वही दृश्य भासे । याकारणे भास अभास नासे ।
नासे न नासे ह्मणणे नसाहे । ऐसाचि हा सार विचार आहे ॥८५॥
अत्यंत झाला जन आंधळाहो । यालागि आला भव गोंधळाहो ॥
नाचे उडे आणि पडे रडे हो । प्रत्यक्ष हा देव न सांपडेहो ॥८६॥
अपार माया तमवोसराया । शोकार्णवी या बरवे तराया ॥
निरंजना सौख्य घनावराया । दयाकरी देशिक देवराया ॥८७॥
अनाथ नाथा करुणा करारे । झालासि आता निज सोयरा रे ॥
यालागि मोठा मज लाभ झाला । पोटासी माझ्या समराम आला ॥८८॥
अहं रावणालागि ग्रासावयाला । सुवेळेसि तो सद्गुरु राम आला ॥
सवेते कपी श्रूरबोध स्वरुपी । विराजे मधे श्रूप त्रैलोक्या रुपी ॥८९॥
आत्मतत्व कळल्या जरि पाही । पुण्य पाप सहसा मग नाहीं ॥
बंध मोक्ष रविचे जळ झाले । पूर्ण बोधगति हे कवि बोले ॥२९०॥
आराधिती साधक ज्या स्वरुपा । जे नातळे कल्पित नामरुपा ॥
त्या चित्सुखे जे रमती स्वभावे । त्याची पदें तू धरि ऐक्यभावे ॥२९१॥
अभेदेचि जो नित्य पाहे जगासी । नसे विश्वमूळी असा भाव ज्यासी ॥
स्वयं बोध तो सद्गुरु सौख्यराशी । पदी त्याचिया मी सदा क्षेत्रवासी ॥२९२॥
अगुण सगुण दोन्ही राहिले भाव जेथे । सहज अमळ योगी सर्वदा मग्न तेथे ॥
परम विमळभावे तू करीभक्ति याची । अघटित परि लाभे भक्ति सच्चित्सुखाची ॥२९३॥
आनंद लेणे मज लेवविले । जिताची जेणे परतत्व केले ॥
त्या दातया लागुनि काय वानू । आत्मसखा केवळ बोध भानू ॥९४॥
अहेतु की जो अद्वयानंद भोगी । गुणातीत तो वेद विख्यात योगी ॥
तपस्वी तयाकारणे बोध झाला । सुखालागि त्याच्या पदि गांठी घाला ॥९५॥
अत्यंत हा पावन चित्त पक्षीं । आरुढला वाक्य विचार वृक्षीं ॥
सेवी सदा सार मया फळाते । झाले निके अमृत पान त्याते ॥९६॥
अत्यादरे बोधरता पाहे । तो सर्वदा सर्व गतीच राहे ॥
नाहीं तया अन्य कथा मनी हो । सेवी निजानंद निधी जनीहो ॥९७॥
असार संसार करुनि रक्षा । अपार हा केवळ रामलक्षा ॥
भक्षामृषा द्वैत भयासि आतां । नाचो नका देह धरुनि माथा ॥९८॥
आत्म तत्व हे सर्व जगासि आले । याकारणे सर्व भगास झाले ॥
हे जाणती काय ह्मणो तयाला । वाखाणिता डोल सुखासि आला ॥९९॥
आचाट हे नामक चाट नाशी । सपाट झाले जग सर्व त्यासी ॥
समान तो सम्य पदीं असे हो । भाग्यो दयो पुण्य शिळा दिसेहो ॥३००॥