अध्याय ८ वा - श्लोक १६ ते २०

एष वः श्रेय आधास्यद्गोपगोकुलनंदनः । अनेन सर्वदुर्गाणि यूयमंजस्तरिष्यथ ॥१६॥

जातकफळ उत्तमोत्तम । बाळ केवळ पुरुषोत्तम । तुम्हांसि करील कल्याणधाम । दुःख दुर्गम निरसील ॥१७५॥
गोपी गोप वत्स गायी । परमानंद याच्या ठायीं । नित्य नूतन सांगों काई । तोषदायी होईल ॥७६॥
त्याच्या लालनें पोषणें । प्रेमें हास्यें संभाषणें । महादुर्गमें दारुणें । तुम्ही संपूर्ण निस्तराल ॥७७॥

पुराऽनेन व्रजपते साधवो दस्युपीडिताः । अराजके रक्ष्यमाणा जिग्युर्दस्यून्समेधिताः ॥१७॥

गर्ग म्हणे गा व्रजपति । पूर्वीं अराजकी होती क्षिति । तस्करांचे जे भूपति । दस्यु त्यांप्रति म्हणावें ॥७८॥
सर्व प्रजांसि पीडाकर । भुमे पुंड पाळेगार भंगूनि साधूंचा आचार । दुःख दुर्धर ओपिती ॥७९॥
पथिकांचीं नग्नीकरणें । कुलस्त्रियांचीं वस्त्रहरणें । देशोदेशींचीं गोग्रहणें । करिती पीडणें गृहस्थां ॥१८०॥
नाहीं साधुसंरक्षिता । नाहीं प्रजांतें पाळिता । नाहीं धर्मातें स्थापिता । अराजकता जे काळीं ॥८१॥
तेव्हां तुझ्या या नंदनेम । केलीं दस्यूंचीं कंदनें । स्वधर्मकर्मसंस्थापनें । साधु सन्मानें वाढविले ॥८२॥

य एतस्मिन् महाभागाः प्रीतिं कुर्वन्ति मानवाः । नारयोऽभिभवन्त्येतान्विष्णुपक्षानिवासुराः ॥१८॥

नंदा न म्हणे पूर्वींच ऐसें । आतां तेंचि सामर्थ्य असे । कळों येईल दिवसेंदिवसें । तैं विश्वासें उमजसी ॥८३॥
ज्याच्या सुकृता चढली सीग । ऐसे मानव जे सभाग्य । तयांसीच प्रेम साङ्ग । एथ अव्यंग उपजेल ॥८४॥
या कुमाराचे ठायीं जे जे । स्नेहें मानव भजती बोजें । ते ते रक्षिले गरुडध्वजें । ऐसें तुझें मन जाणे ॥१८५॥
त्यांसि शत्रूंचें नाहीं भय । ऐसें विशेष बोलणें काय । निर्जर विष्णूचिये छाये । तेंवि निर्भय ते होती ॥८६॥
बैसतां सिंहाचिये पाठीं । काय करिती कुंजरथाटी । तेंवि याची झालिया भेटी । हरिली गोठी शत्रूंची ॥८७॥

तस्मान्नंदात्मजोऽयं ते नारायणसमो गुणैः । श्रिया कीर्त्यानुभावेन गोपायस्व समाहितः ॥१९॥

ऐसा अनंतगण परिपूर्ण । नंदा तुझा हा नंदन । याचे समतेसि नारायण । किंवा जाण तोचि हा ॥८८॥
नारायणाचे समान कीर्ति । नारायणाचे समान कांति । नारायणाचे समान शक्ति । लक्ष्मीपति किंबहुना ॥८९॥
म्यां हें रहस्य कथिलें तुज । परी तूं हृदयीं ठेवीं गुज । पुढें पुढें देखसी चोज । तेव्हां उमज पडेल ॥१९०॥
परम एकाग्र करूनि चित्त । हें रहस्य करीं गुप्त । ऐसा कथूनि वृत्तांत । गर्ग त्वरित निघाला ॥९१॥
बहुत सन्मानिला नंदें । उचंबळला तेणें मोदें । सर्वां गौरवोनि आशीर्वादें । गेला आनंदें स्वाश्रमा ॥९२॥

श्रीशुक उवाच - इत्यात्मानं समादिश्य गर्गें च स्वगृहं गते । नंदः प्रमुदितो मेने आत्मानं पूर्णमाशिषाम् ॥२०॥
 
गर्ग स्वाश्रमा गेलियावरी । नंद आपुले अभ्यंतरीं । परमानंदें निर्भर भारी । म्हणे संसारीं धन्य मी ॥९३॥
विश्व देखिलें जांभईमाजी । ते निरसिली शंका आजी । गर्गवचनीं निष्ठा माझी । गरुडध्वज सुतसाम्य ॥९४॥
आशीर्वादाचें पूर्णत्व । आपणाप्रति हें मुख्य तत्त्व । कथूनि गेला शुद्ध सत्त्व । मुनि गुप्त ययाचें ॥१९५॥
आजि सदैव आपन । आशीर्वादाचें भाजन । आजि मुनिकृत कल्याण । आज्ञापून मुनि गेला ॥९६॥
शुक म्हणे गा परीक्षिती । नंद तोषला ऐसिये रीति । जैसी निर्दैवा नृप संपत्ति । होय अपैति अदृष्टें ॥९७॥
कृष्णदयार्णवानुचर । करी संतांसी नमस्कार । नामकरण हें सविस्तर । परिसें एकाग्र अंतरें ॥९८॥
पुढें एकात्र कीजे चित्त । बालक्रीडा अत्यद्भुत । श्रवण करितां मनोरथ । पुरती भावार्थ धरिलिया ॥९९॥
बालक्रीडा अमृतलहरी । जो सद्भावें श्रवण करी । तेणें पुरुषार्थ साधिलें चारी । घरिंचे घरीं हरिप्रेमें ॥२००॥
संकर्षणासमवेत । बालक्रीडा अत्यद्भुत । करिता झाला रमाकांत । आनंदभरित व्रजभुवनीं ॥१॥
नंदयशोदेचें अंतर । करिती आनंदें निर्भर । बालक्रीडाचमत्कार । नाना प्रकार दाऊनि ॥२॥
नंदयशोदा केतुली काय । अवघें गोकुळचि तन्मय । जेथ ब्रह्मही मुग्ध होय । तेथ कैंची सोय सुरनरां ॥३॥
पूर्णब्रह्मा स्वयें कृष्ण । त्या पूर्णत्वाचेंचि लक्षण । बालक्रीडामिसें जाण । करी वर्णन शुकयोगी ॥४॥