शिवरात्रमाहात्म्य - अभंग ३१ ते ३५

३१.
देखतांचि कांता दु:खी झाली फार । डोंगर तिजवर कोसळला ॥१॥
बोलतां तियेशी न निघती बोल । ऐसाची तो वेळ अवधारी ॥२॥
नको आतां पडूं मायेचिये भरी । जाये वो सुंदरी स्वस्थळासी ॥३॥
माझी गति मज तुझी गति तुज । काय काज व्यर्थ प्राण द्यावा ॥४॥
घरीं तुझीं बाळें गोजिरें गोमटीं । जाऊनियां पोटीं धरीं त्यांसीं ॥५॥
न लावी उशीर जाई वो माघारी । जंव तो दुराचारी न देखतां ॥६॥
बाळा पाळण हाचि स्त्रियांचा धर्म । सां-गतसे वर्म जाई आतां ॥।७॥
माझिया प्रारब्धीं होतें तैसें झालें । तूं कां येथें बळें प्राण देसी ॥८॥
नामा ह्मणे ऐसें सांगे तिच्या हिता । प्री ते नाइकतां कष्टी होय ॥९॥

३२.
नेत्रीं अश्रुधारा पडती अपार । तेणें पृथ्वीवर पूर ताहे ॥१॥
ह्मणे तुह्यांवीण कैसा प्राण धरूं । वांचुनियां करूं काय आतां ॥२॥
माझिया भारानें दाटेल मेदिनी । तुह्मां आव्हेरूनि गेल्यें जरी ॥३॥
सुखाचे सांगाती होतों दोघीजाणी । दु:ख ह्मणवूनि सांडी केली ॥४॥
सांडिलिया तुह्मां देवा न मानेल । वेदशास्त्र बोल हाकारिती ॥५॥
तुजविण क्षण कंथवेना काळ । मीना जैसें जळ तैसेम आह्मा ॥६॥
तुज-विण जिणें व्यर्थ या संसारीं । नामा ह्मणे खरी गोष्ट बोले ॥७॥

३३.
चण्डभिल्ल तेणें ऐकिलें बोलणें । सावधान मनें करो-नियां ॥१॥
तेव्हां होती चित्तीं वासना जे खोटी । जिरऊनि पोटीं चाकाटला ॥२॥
भीतिल यालागीं वृक्षा आड आला । ऐकों जो लागला शब्द त्यांचे ॥३॥
नामा ह्मणे ऐसा राहिला पारधी । ऐकावें ते संधि काय झालें ॥४॥

३४.
दुसरी जे होती गर्भिण कुरंगी । तेही लागवेगीं आली तेथें ॥१॥
आहा ऐसें काय केलें वो साजणी । नयेसी अझुनी कोंपटासी ॥२॥
लहान पाडसें आक्रंदती भुकें । कैसी येथें सुखें राहिलिसी ॥३॥
जाईं लवलाही त्यांसी स्तन देईं । सांगूं आतां कांहीं बोलवेना ॥४॥
नामा ह्मणे धन्य तयाचें सौजन्य । नाही भावभिन्न कोणामाजी ॥५॥

३५.
येरी म्हणे काय करूं वो सुंदरी । आतां आहे धरीं  काय माझें ॥१॥
प्राणनाथें पेणें केलें स्वर्गलोकां । जाईन मी देखा तयासयें ॥२॥
वडिलपणें तुह्मी लोभ असों द्यावा । सांभाळ करावा बाळकांचा ॥३॥
वागुरे माझारी गुंतलासे कांत । कायसें जीवित विचारी पां ॥४॥
न लावीं उशीर जाईं येच क्षणीं । अससी गर्भिणी पूर्ण दिवस ॥५॥
जरी देसी प्राण पतन गर्भासी । होय ते दोषासी पात्र होसी ॥६॥
पोसोनियां बाळें वाढवीं वंशाला । द्यावें चित्त बोला माझ्या आतां ॥७॥
पळावया तुज नाहीं अंगीं बळ । न देखतां खळ जाईं वेगीं ॥८॥
नामा ह्मणे ऐसीं उत्तरें ऐकिलीं । तेही घाबरली तयेवळे ॥९॥