शिवरात्रमाहात्म्य - अभंग १ ते ५

१.
कैलासींचा देव भोळा चक्रवर्ती । पार्वतीचा पति योगिराज ॥१॥
तयाचिया पाया माझे दंडवत । घडो आणि प्रीत जडो नामीं ॥२॥
जटाजूट गंगा अर्धचंद्र भाळीं । तिजा नेत्रज्वाळी जात वेद ॥३॥
कंठीं काळकूट डौर त्रिशूल हातीं । सर्वांगीं विभूति शोभतसे ॥४॥
गळां रुंडमाळा खापर हस्तकीं । रामनाम मुखीं सर्व-काळ ॥५॥
व्याघ्रचर्मधारी स्मशानीं राहिला । संगें भूतमेळा बिरा-जित ॥६॥
नामा ह्मणे नामें नासोनियां पाप । करीं मुखरूप भक्तांलागीं ॥७॥

२.
डवरला गिरी कैलास ढवळा । सिंहासन ज्याला ढव-ळेची ॥१॥
पाहतां पाहतां निवाले लोचन । भव्य ज्याचें ध्यान एक-रूप ॥२॥
ढवळा सर्वांगीं देव तो आपण । लेइला भूषण तेंहि तैसें ॥३॥
पर्वताची बाळ पार्वती ढवळी । अर्धांगीं शोभली एकरूप ॥४॥
स-र्वांगीं लविली ढवळी विभूती । माळा विराजती स्फटिकाच्या ॥५॥
पांढरिया जटेमध्यें गंगा आहे श्वेत । गळ्यांत सोभत श्वेत सर्प ॥६॥
शंखपाळ श्रवणें कुंडलें ढवळीं । देखतां भूतळीं दुजा नाहीं ॥७॥
नामा ह्मणे ऐसें दाऊनियां ध्यान । भाविकाचें मन तोषवित ॥८॥

३.
एके दिनीं रत्नसिंहासनावरी । कैसा त्रिपुरारी शोभ-तसे ॥१॥
सांगों जातां चार्‍ही वाचा विसांवती । तेथें माझी मति काय सांगों ॥२॥
वामभागीं साजे सुंदरी भवानी । सिद्ध ऋषि मुनि करिती सेवा ॥३॥
नारद तुंबर गर्जती गायन । तेथें कर जोडोन उभे देव ॥४॥
गणेश शण्मुख ढाळिती चामरें । रिद्धिसिद्धि द्वार राखिताती ॥५॥
नामा चा गजर मृदंगाची घाई । पाहाती नवाई ब्रह्मादिक ॥६॥
नामा म्हणे करीं देतसे विडिया । लागोनियां पायां वारंवार ॥७॥

४.
तेव्हां प्रश्र करी पार्वती आदरें । शिवाप्रती कर जो-डोनियां ॥१॥
सांगावाजी स्वामि ऐसा इतिहास । गातां जोडे वास तुझे पायीं ॥२॥
जाळोनियां पापें सुखाची उन्नती । विश्व सुखी होती जेणें योगें ॥३॥
नामा ह्मणे सुटे काळासी दरारा । विश्वासिया नरा मुक्ति जोडे ॥४॥

५.
ऐकोनियां वाणी । संतोषला शूळपाणी ॥१॥
देवी चांगलें पुसिलें । तुझ्या बोलें चित्त धालें ॥२॥
बोल नव्हती साचार । जड जीवाचा उद्धार ॥३॥
बोल तुझे गोडावले । जगीं सुदिन पाहिजे ॥४॥
शिवरात्रीचें महिमान । नामा ह्मणे ऐका जन ॥५॥