निजसुखीं सुखाचा सुकाळू । स्पर्शास्पर्श कैचा विटाळू ॥
जेथे द्वैताचा दुकाळू । स्वानंद कवळू भूतमात्रीं ॥६१॥
त्या कवळाचें महिमान । कुलार्णव बोले आपण ॥
वदत झाला गौरीरमण । जेणें दूषण न बाधी ॥६२॥
दूषण देती अज्ञान जग । ज्यासी ठाऊक नाही मार्ग ॥
गुह्य ज्ञान विचार सांग । करिती वेग स्वहिताचा ॥६३॥
श्रेष्ठ श्रेष्ठांचे आचरण । प्रारंभीं मुख्य गजानन ॥
उपासना भगवदभजन । करिता पूर्ण तो झाला ॥६४॥
चौदा विद्या चौसष्ट कळा । श्रीमंत आरक्त शारदा बाळा ॥
अर्धचंद्र शोभा कपाळा । साक्ष घननीळा पैं जैसा ॥६५॥
सकळ विघ्नातें नाशिलें । वेदें मस्तकीं नाम धरिलें ॥
युगानुयुगी प्रख्यात झालें । त्रिगुणीं संचलें स्वरुप ॥६६॥
मुख्य गुरु श्रीशंकर । अविगत पावला अधिकार ॥
गुह्य उपासना प्रकार । बोधिला साचार गुरुत्वें ॥६७॥
अविगतें स्थापिला विरिंची । शक्तिबळेम सृष्टीसी रची ॥
महिमा वाढविली स्थूळाची । कर्मविधीची भावना ॥६८॥
स्वयं ब्रह्मा प्रसन्न झाला । मार्कडेयासी बोध केला ॥
आयुष्य चिरकाळ पावला । मृत्यु ज्याला नातळे ॥६९॥
मार्कडेयाचा सौरस । रोमऋषीसी अभ्यास ॥
दावोनि आपुला चिद्विलास । कर्मपाश छेदिला ॥७०॥