श्री जगदंबेचे अभंग - अभंग १४० ते १४३

१४०. जय जगदंबे नवदुगें आई । चित्त तुझे पायीं लागों माझें ॥१॥
लागो मज आत्मध्यान निरंतर । न पडो विसर कदा काळीं ॥२॥
कदाकाळीं कांहीं नावडो आणीक । आपणचि एक प्रिय वाटो ॥३॥
प्रिय वाटो मज आत्म भक्ती सदा । संसार आपदा न भोगितां ॥४॥
न भोगितां देह मीपणाचे जाच । आत्म कृपा साच करूनियां ॥५॥
करूनिया माझें नित्य समाधान । दावी अनुसंधान आनंदाचें ॥६॥
आनंद अखंड कृष्ण जगन्नाथ । धरुनी आत्मपथ आंगें घोटी ॥७॥

१४१.
आत्म कृपा द्दष्टी केव्हां करिसी माते । मज अनाथातें आनंदाया ॥१॥
आनंदाया चित्त दाउनि आत्म हीत । केव्हा ह्रदयांत सुखविसी ॥२॥
सुखविसी कदा आत्म बाळकासी । निश्चय मानसीं हाचि माझा ॥३॥
हाचि माझा हेतु पुरविसी कदा । हरुनी आपदा संसाराची ॥४॥
संसारिंचा धंदा घाली भवबंधा । लाउनिया छंदा विषयांच्या ॥५॥
विषयांचा सोस देतो गर्भवास । पुरे पुरे त्रास वर्णवेना ॥६॥
वर्णवेना आहें आत्म धैर्यावरी । धांव झडकरीं जगदंबें ॥७॥
जगदंबे कदा आत्म भेटी देसी । अंकावरी घेसी प्रेमें कदा ॥८॥
प्रेमें कदा विष्णु कृष्ण जगन्नाथा । लाविसी । गुणगाथा वर्णावया ॥९॥

१४२.
रात्र दिवस तुझें करिती जे ध्यान । तयांचा अभिमान धरिसि आंगें ॥१॥
आंगें भजे त्यांच्या संगें तूं अससी । अखंड जागसी ह्रदयीं सदां ॥२॥
सदा सर्वकाळ तुझें नाम गाती । त्याची पक्षपाती वधिसी दुष्टां ॥३॥
वधिसि दुष्टां हे तों पुराणीं ऐकीलें । म्हणुनी हाकीलें धांव वेगीं ॥४॥
धांव वेगीं माझे जगदंबे आई । पहासी तूं काई अंत माझा ॥५॥
अंत माझा पाहूं नको नवदुगें । दुष्टांच्या संसगें मळलों भारीं ॥६॥
मळलोंसे भारीं कळविलें तूज । नको पाहूं चोज येईं ॥७॥
येईं येईं वेगीं धांऊनिया माते । जोडीलिया हातें विनवीतों ॥८॥
विनवितो कृष्ण जगन्नाथ भावें । आत्म दर्शन व्हावें सदोदीत ॥९॥

१४३.
गंगा यमुना हो सांगतसें ऐका । कधीं सोडूं नका एकांतातें ॥१॥
बैसुनी एकांतीं विचार करावा । शोध बरा ध्यावा आप आपणा ॥२॥
जें जें डोळां दीसे तें तें सर्व नासे । सदोदित असे आपणची ॥३॥
उठल्या वृत्तीचा आपण तो साक्षी जाणोनियां रक्षीं साधन हो ॥४॥
आपण तों एक वृत्ती त्या अनेक । वृत्तींचा कलंक मज नाहीं ॥५॥
मज पुढें वृत्ती मी आहे त्या पाठीं । विचारहा पोटीं द्दढ धरा ॥६॥
द्दढ धरा साक्षी कल्पना उठतां । आपणा जाणतां समाधान ॥७॥
समाधानासाठीं सेवावा एकांत । ग्रंथ परमामृत विवरावा ॥८॥
विवरावें संत साधूंचें वचन । कृष्ण पदीं लीन विष्णू कृपें ॥९॥