अभंग १२१ ते १३०

१२१.
पुरे पुरे तुझा मज हा संसार । जहाला बेजार जीव माझा ॥१॥
माजरांच्या खेळें उंदिरा मरण । अनन्य शरण  तुज मी रामा ॥२॥
घांव घांव घाली उडीया आकांता । जानकीच्या कांता दीन बंधो ॥३॥
दिन बंधु आपुलें नांव आणि लक्षीं । भेटुनि मज संरक्षी गरीबासी ॥४॥
धांव विष्णु कृष्ण जगन्नाथा मी करंटा । गरिब मोठा धाटा तुज नाहीं ॥५॥

१२२.
दिवस मोजूनि राहुं किति काळ । तूं राम दयाळ भेटावया ॥१॥
तुजविण हें माझें स्थिरावेना मन । शत्रुचें दमन तुझ्या हातीं ॥२॥
भक्तांचा अभिमानी आमुचा पक्षपाती । नाहीं सितापती आपणावीण ॥३॥
धरूं मी भरंवसा आणिक कवणाचा । अखंड आपणाचा धीर मज ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा अंतर्साक्षी । दर्शन देउनि रक्षीं आपणाचें ॥५॥

१२३.
उतावेळ जीव आत्म भेटीसाठीं । लक्षीं बारा वाटीं आपणातें ॥१॥
नयन शिणले कारे लावितोसि वेळ । पाहसि माझ्या खेळ प्रारब्धाचा ॥२॥
तोडीं माझ्या देहात्म बंधपाशातें । मज दशदीशांतें न फिरवितां ॥३॥
आपण आनंदघर रामराजा । येईं वेगीं माझ्या प्रत्ययासी ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा हें मी पण । ग्रासुनी आपण प्रगट व्हावें ॥५॥

१२४.
गमतवाली मोठी माया तुझी रामा । नसतां विषयीं प्रेमा वाढवीती ॥१॥
आपण अधिष्ठान जिचें अखंड रामराया । ते हे आत्म माया द्दश्यरूपें ॥२॥
सच्चिदानंद आपण एक जे मुळींची खूण । चुकऊनी देह मी पण सबळ दावी ॥३॥
विसरुनि आपणा दाविति चमत्कार नाना । ऐसें वाढविती मना सुख तें हेंचि ॥४॥
सुख हें या मानि जो त्यासी पेटवी दु:खाग्नी । चितेच्या संल्लग्नीं पाहूनीया ॥५॥
सुखाच्या संकल्पें जीवा लोळवी संसारीं । दु:ख देउनि भारीं रात्र दिवस ॥६॥
करितां याचा विचार एक आपणचिसार । दिसतो जरि संसार सत्य नाहीं ॥७॥
सत्यासत्याचें मूळ आपण कळला । भाव हा वळला आत्मपदीं ॥८॥
आत्मपद दावीं विष्णु कृष्ण जगन्नाथा । जन्म मरण व्यथा निरसाया ॥९॥

१२५.
दिधल्या जन्माचें रामा करिं रे सार्थक । अखंड आपण एक भेटूनीया ॥१॥
आपण एक भेटूनीयां हरिं तळमळ । धरि माझी कळवळ गरीबाची ॥२॥
दाविसी अनेक मज याचि नाहीं गोडी । एकाचि आवडी आपणाची ॥३॥
कळवीं मी तुज माझ्या गळविं मीपणा । मिळविं आपणा सच्चित्सुखा ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा तूं भक्तांभीमानी । हें ऐकुनि कानीं येरे वेगीं ॥५॥

१२६.
राघवा आनंदघना जानकी जीवना । पुरविं कामना आत्म दर्शनाची ॥१॥
आत्म दर्शनाची मज लागली रे आशा । राम जगदीशा पूर्ण करीं ॥२॥
नको लाऊं रे विलंब पडतों तुझ्या पाया । नाशिवंत काया म्हणोनियां ॥३॥
स्वभक्त कैवारी या नामा न लाउनि घे बट्टा । दुर्जन मुखें थट्टा न घडों तूझी ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा दयानिधे रामा । आपण सुखधामा भेटे वेगीं ॥५॥

१२७.
एक आपण भेटाया विलंब लाविसि किती । रामा सितापती सांग मज ॥१॥
सांग मज आला तुज माझ्यावीशीं कोप । लागली कीं झोंप सत्मापानें ॥२॥
तुज झोंप हें बोलणें मुर्खत्वाचे माझें । आपण रघुराजें लक्षीं न ध्यावें ॥३॥
आपण आनंदघन नित्य जागा स्वामी । भक्तां अंतर्यामी निश्चय हा ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा आत्मभेटीसाठीं । तळमळतो हो गाठीं आपणाची ॥५॥

१२८.
कोणिच कोठें ना प्रिय मज ऐसा आपणा । सत्य जानकि रमणा परमानंदा ॥१॥
इष्टमित्र पुत्र कलत्र धनादिकांचा स्नेह । नावडे हा देह आपणावीण ॥२॥
सर्व सुखाचें निधान एक आपण माझ । सदया रामराजा दीन बंधू ॥३॥
सोडूनि सकळ एकचि लक्षीन आपणातें । देह मीपणातें नाशिवंता ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा आत्म दर्शन हेतु सदा । पुरविसि देउनि कदा आत्म भेटी ॥५॥

१२९.
भली सांपडली मज मानवी हे काया । आपण भेटावया सच्चित्सुख ॥१॥
मनुष्य जन्मींच कळे आपण ब्रम्हानंद । सर्व सुख कंद रामराजा ॥२॥
संत संगें सांपडलें मज नीजनातें । आत्म भजनांतें लागावया ॥३॥
आतां मज काय उणें भेटला आपण । सुख परिपूर्ण रूप ज्याचें ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा  मनुष्य जन्म सार्थकता । स्वभक्ती तत्वाता कळवीसी तूं ॥५॥

१३०.
ऐसा प्रेम नाहीं मज अन्य जागीं कोठें । एक आपण नेटें आवडसी ॥१॥
आपण एकचि वाटे सुखाचा सागर । नटला विश्वाकार लहरी रूपें ॥२॥
न सुटे लागली मज आपणाची गोडी । अक्षय सुख जोडी आपणची ॥३॥
अलभ्य हा लाभ झाला आपणाचा रामा । श्री मन्मंगल धामा आनंद मूर्तीं ॥४॥
विष्णु कृष्ण जगन्नाथा जळें मीन जैसा । वांचे मी हा तैसा आत्म कृपे ॥५॥