ददृशिरे किल नत्क्षणमक्षत -
स्तनिजृम्भितकम्पितदिक्तटाः ।
सुषमया भवदङ्गतुलां गता
व्रजपदोपरि वारिधरास्त्वया ॥१॥
विपुलकरकमिश्रैस्तोयधारानिपातै -
र्दिशि दिशि पशुपानां मण्डले दण्ड्यमाने ।
कुपितहरिकृतान्नः पाहि पाहीति तेषां
वचनमजित श़ृण्वन् बिभीतेत्यभाणीः ॥२॥
कुल इह खलु गोत्रो दैवतं गोत्रशत्रो -
र्विहतिमिह स रुन्ध्यात् को नु वः संशयोऽस्मिन् ।
इति सहसितवादी देव गोवर्धनाद्रिं
त्वरितमुदमुलूलो मूलतो बालदोर्भ्याम् ॥३॥
तदनु गिरिवरस्य प्रोद्धृतस्यास्य तावत्
सिकतिलमृदुदेशे दूरतो वारितापे ।
परिकरपरिमिश्रान् धेनुगोपानधस्ता -
दुपनिदधदत्था हस्तपद्मेन शैलम् ॥४॥
भवति विधृतशैले बालिकाभिर्वयस्यै -
रपि विहितविलासं केलिलापादिलोले ।
सविधमिलितधेनूरेकहस्तेन कण्डू -
यति सति पशुपालास्तोषमैषन्त सर्वे ॥५॥
अतिमहान् गिरिरेष तु वामके
करसरोरुहि तं धरते चिरम् ।
किमिदमद्भुतमद्रिबलं न्विति
त्वदवलोकिभिराकथि गोपकैः ॥६॥
अहह धाष्टर्य़ममुष्य वटोर्गिरिं
व्यथितबाहुरसाववरोपयेत् ।
इति हरिस्त्वयि बद्धविगर्हणो
दिवससप्तकमुग्रमवर्षयत् ॥७॥
अचलति त्वयि देव पदात्पदं
गलितसर्वजले च घनोत्करे ।
अपहृते मरुता मरुतां पति -
स्त्वदभिशाङ्कितधीः समुपाद्रवत् ॥८॥
शममुपेयुषि वर्षभरे तदा
पशुपधेनुकुले च विनिर्गते ।
भुवि विभो समुपाहितभूधरः
प्रमुदितैः पशुपैः परिरेभिषे ॥९॥
धरणिमेव पुरा धृतवानसि
क्षितिधरोद्धरणे तव कः श्रमः ।
इति नुतस्त्रिधरोद्धरणे कमलापते
गुरुपुरालय पालय मां गदात् ॥१०॥
॥ इति गोवर्धनोद्धरणवर्णनं त्रिषष्टितमदशकं समाप्तम् ॥