एका ठायीं बसूं जाणे, त्यास उठ कोण म्हणे

आईजी राणी, बाईजी राणी, तोंड धुवायला कोण देणार पाणी   लष्करच्या भाकरी कोण भाजील   द्रव्याचा उपभोग घेत नाहीं, त्यास लक्ष्मी शोभत नाहीं   यदुपति-देणें घेणें, यदुपति जाणे   एका हातानें ताळि पेटना, दोगां शिवाय लडायि जायिना   नम्रता आणि संपत्ति, एके ठायीं क्कचित्‍ राहती   तीन म्‍हैन्यांच्या खाणाक एका दिसाचो जोर पुरो   एक (एका) पावसाक एक सात्तें पिंदु नये   भिंती सारव, म्हणे कोनाडे किती   देवालयीं दुर्वासना, त्यास भारी यमयातना   एका पेण्यान घर शिवप   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   कांहो काजी दुबळे तर म्हणे गांवाची काळजी   मन जाणें पापा आणि आई जाणे मुलाच्या बापा   एका म्यानांत दोन सुर्‍या राहात नाहींत   एक उंदीर दोघी मांजरी, नांदत नाहीं एका घरीं   एका देवा केशवा, दूसरा देव नसावा   एका पायावर तयार-सिद्ध असणें   एका कानीं ऐकणें, दुसर्‍या कानीं सोडणें   निजलेल्याला कोणी उठवील, जाग्याला कोण उठवील?   एका काठीनें हांकणें   दाढीला आग लागली, म्हणे माझा दिवा लाऊन घेऊं द्या   निसुकाचे गांडींत (अंगावर) घातला पाला, म्हणे थंड झाला आणखी घाला   नखानें तुटेल त्‍यास कुर्‍हाड कशास पाहिजे !   ब्रम्ह्याचा लिखा, सटवीचा टांका, त्यास कोण देईल झोंका   शिंक म्हणे मी जोशी, पाद म्हणे मी परदेशी   सर्व रामायण सांगितलें तरी म्हणे रामाची सीता कोण   तुका म्हणे भोग सरे । गुणा येती अंगारे ॥   कांरे महारा उताणा, तर म्‍हणे हातीं दीड आणा   एका दिवसाचें सुख, त्याचें दुणें होय दुःख   जाणून अपराध करी, त्‍यास क्षमा न करी   एका खड्यावर बारा भिंती रचणें   खाई त्‍यास खवखवे   दुखतें पोट, म्हणे कवाड लोट   कोणाचा कोण आणि पितळेचा होन   कारे कुंथतोस, म्‍हणे बसल्‍या जागीं करमेना   जगीं सर्वसुखी कोण? तर विचारी   रोज मरे त्याला कोण रडे   मी बी राणी तूं बी राणी, पाटाचें कोण आणी पाणी   ज्‍यानें केसकरणी गिळल्‍या त्‍यास बोडकीचा काय पाड?   दादाचें बळ वहिनी जाणे- वहिनीला माहीत   कांही प्राप्त होईना ज्‍यास, तो म्‍हणे मला आधींच त्रास   एका गांडिक दोन सूळ नात   एका कानावर पगडी, घरी रांड (बाईल) उघडी   एका लग्नाक बारा विघ्नें   घरावर नाहीं कौल पण पगडीचा कोण डौल   मुजर्‍याक कोण ना, हुलप्याक पंचवीस   बहु कामें एका हातीं, सिद्धीस न जातीं   भटो बायको कां कराना? (तर) म्हणे तुम्हींच कां व्हाना?   सोन्याची सुरी कोण घालतो उरीं? सोन्याची सुरी झाली म्हणून काय ती उरांत खोवावी