"इंफाळ-जंगलातल्या चिमुकल्या फुला,
मोकळे करुनि सांगतो मनोगत तुला
एकलेपणा मज असह्य हा जाहला
तू विरंगुळा एकल्या जिवाला मला !
मी जखमी होउन खंदकात या पडे
मज टाकुनि गेले बांधव मम कुणिकडे ?
चहुबाजू धूसर दिसति नागटेकडया
उद्‌ध्वस्त त्यांमधे नागांच्या झोपडया
ओतितो आग तोफांचा भडिमार हा
की प्रलयंकर भूकंप होत हा महा !
सर गोळ्यांचे सोडिती यंत्रबंदुका
कित्येक चाटुनी जाती या खंदका
चढउतार भारी, किर्र रान भोवती
बेधडक त्यातुनी रणगाडे धावती
हे वनदेवीच्या मुला, नवल हे पण
या वणव्यातुन वाचलो कसे आपण ?
घरदार सोडुनी लष्करची चाकरी
का धरिली, ते तुज कसे सांगु मी तरी ?
मी कृष्णा-खोर्‍यातला मराठा गडी
या ब्रह्मी आघाडीत घेतली उडी
बोलोत शिपाई भाडोत्री मज कुणी
लढतोच तरी तळहाती शिर घेउनी
हा कुणी कुणास्तव जिंकायाचा लढा
मज याचा अजुनी झाला नच उलगडा !
इंफाळ दिशेचा सर्द वात वाहतो
कुजबुजुनी कानी काय मला सांगतो ?
रणघोष ’चलो दिल्ली’ चा हा ऐक रे !
’जयहिंद !’ हाक तव बंधूंची ऐक रे !
ते शत्रु नाहित---हिंदपुत्र फाकडे
ते सज्ज जाहले जाया दिल्लीकडे !
स्वातंत्र्यरवीला द्यायाला अर्ध्य हे
रक्ताला आहे बोलावित रक्त हे !
इंफाळ दिशेचा वारा हे हृद्गत--
सांगून म्हणे, ’ये, तुझे असो स्वागत !’
ही हाक कुणाची ? मातेची हाक ही !
ऐकून संचरे मनी चेतना नवी
घायाळ पाखरु तडफड तडफड करी
पण येत उडाया नाही त्या अंबरी !
असहाय तसा रे झालो मी सर्वथा
ही सांगु कुणा मी मनची माझ्या व्यथा !
सह्याद्री माझा माहित नाही तुला
नसशील ओळखत रानजाइच्या फुला
तुज पाहुनि होते त्यांची मधुर स्मृती
रे हास हास ! तव कौतुक करु मी किती !
जखमेतुनि गेले गळुनि रक्त घळघळा
रे थकलो मी, नच अधिक बोलवे मला
ती येइल गाडी ’अँम्ब्युलन्स’ अवचित !
मज घेउन जाइल, होइल ताटातुट !